استاد احمد جاوید عارفی
غیبت و سخن چینی در مورد شخص غائب بد تر از خوردن گوشت حرام یک حیوان مرده است.
هر که این حقیقت را بداند، ابداً غیبت وبیهوده گوئی کسی را نخواهد کرد.
رسول مقبول (ص) به گروهی از مردم میگذشتند که غیبت می کردند ،فرمودند:
بهتراست شما بجای این کار جسد فلان حیوان مرده را بخورید.
آنها در جواب گفتند یا رسول الله (ص) ما آن بدیهائی را یاد می کنیم که در شخص موجود می باشد نه بیشتر .
آنحضرت (ص) فرمودند غیبت هم همین است که بدیهائی که برادر شما دارد یاد کنید ،
واگر این بدیها را نداشته باشد پس شما تهمت کرده اید.
یاد کردن بدیهای دیگران پشت سر اوغیبت است.
غیبت بدتر از زنا است، شخص غیبت کننده مورد آمرزش قرار نمیگیرد تا زمانیکه فرد غیبت شده اورا نبخشد.
باید غیبت شده برای غیبت کننده دعا کند تا خدا اورا بیامرزد .
رسول الله (ص) فرمودند:
إِیّاکُم وَالغِیبَةَ فَإِنَّ الغِیبَةَ اَشَدُّ مِنَ الزِّنا وَ إِنَّ الرُّجُلَ قَد یَزنی وَیَتوبُ فَیَتوبُ اللهُ عَلیهِ ، وَإِنَّ الصاحِبَ الغِیبَةِلا یُغفَرُ لَهُ حَتّی یَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ
از غیبت کردن بپرهیزید، همانا غیبت بدتر از زنا ست .
به درستی که شخص زنا می کند و توبه می کند خداوند اورا می بخشد واما غیبت کننده مورد آمرزش قرار نمیگیرد تا زمانی که دوستش( غیبت شده) اورا نیامرزد .
کفاره غیبت این است که برای فرد غیبت شده دعای مغفرت کند .
پس بر هر مرد و زن مسلمانی واجب است که از غیبت پرهیز کنند و یکدیگر را به ترک آن توصیه نمایند تا این گونه از خداوند و پیامبرش فرمان برده باشند و پردهٔ برادران مسلمانشان را بپوشانند و عیوب آن ها را آشکار نکنند؛
چون غیبت از عوامل تنفر و کدورت و دشمنی و تفرقه در جامعه می باشد.
اسلام براى مساله وحدت و یكپارچگى جامعه اسلامى و انسجام و استحكام آن اهمیت فوق العاده اى قائل شده است.
هر چیز این وحدت را تحكیم كند مورد علاقه اسلام است و هر چیز آن را تضعیف نماید منفور است،
و غیبت یكى از عوامل مهم تضعیف است.
از این ها گذشته غیبت بذر كینه و عداوت را در دلها مى پاشد، و گاه سرچشمه نزاعهاى خونین و قتل و كشتار مى گردد.
ابن مفلح می گوید:
ابو داود با اسناد حسن از ابوهریره و او از پیامبر صلی الله علیه و سلم روایت می کند که فرمود:
[ إِنَّ مِنْ أَرْبَی الرِّبَا الِاسْتِطَالَةَ فِی عِرْضِ الْمُسْلِمِ بِغَیْرِ حَقٍّ]ابو داود 4876
« بدترین ربا خواری توهین ناحق به آبروی مسلمان است. »
بر هریک ما واجب است که با کسی که غیبت مسلمین را می کند همنشین نشویم،
و چنین فردی را نصیحت کنیم و به او اعتراض نمائیم، و او را از این کار باز داریم،
چون پیامبر صلی الله علیه و سلم می فرماید:
[ مَنْ رَأی مِنْکُمْ مُنْکَراً فَلْیُغَیِّرْهُ بِیَدِهِ، فَإنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَبِلِسَانِهِ، فَإنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَبِقَلْبِهِ، وَذَلِکَ أضْعَفُ الإیمَانِ]
« هر کسی از شما منکری را دید باید آن را با دستش تغییر دهد و اگر نتوانست با زبانش و اگر نتوانست با قلبش آن را انکار کند و این از همه، ایمانش ضعیف تر است» مسلم 49
اگر او نپذیرفت همنشینی با او را باید ترک کنیم؛ چون ترک او انکار و اعتراض کامل به اوست .
خلاصه این كه اگر در اسلام غیبت به عنوان یكى از بزرگترین گناهان كبیره شمرده شده به خاطر آثار سوء فردى و اجتماعى آن است.
این وجیبهٔ انسانی هر مرد و زن است تا زبانهایشان را از سخن حرام حفاظت کنند، و بدانند که هر چه آن ها در مورد کسی بگویند که آن فرد اگر بشنود ناراحت می شود روز قیامت به سبب آن مجازات می شوند، و از نیکی هایشان گرفته می شود و به نیکی های کسانی اضافه می گردد که اینها غیبت آن ها را می کرده اند.
کسی گناهی میکند و دیگری در مجلسی غیبت وی را میکند، اگر انسانی گناه کار است، باید وی را در خفاء نصیحت و امر به معروف و نهی از منکر نمود،
نه آنکه وی را غیبت نمود و گناهانش را فاش کرد.خداوند متعال می فرماید:
« لاَّ یُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَکَانَ اللّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا» (نساء 148). یعنی:
خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود، بدیها(ی دیگران) را اظهار کند؛ مگر آن کس که مورد ظلم واقع شده باشد، خداوند، شنوا و داناست.
یعنی: کسی که مورد ستم قرار گرفته، این حق را دارد که بانگ بردارد، داد بکشد وبگوید:
فلانی بر من ستم کرد. همچنین مظلوم می‌تواند از ظالم شکایت کند و بگوید: «فلان بر من ستم کرد، یا فلان شخص ستمگری است».
لذا برای کسی که موردستم قرار می‌گیرد، جایز است تا علیه ستمگرش سخنی را بر زبان آورد که برای او بد و آزار دهنده باشد.
اما اگر مسلمانی روزی مرتکب گناهی شد، نباید وی را غیبت کرد و یا گناهش را افشا نمود.
از ابوهریره رضی الله عنه روایت است : پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود :
(من ستر مسلما ستره الله فی الدنیا و الآخرة) مسلم (2699).یعنی:
هر کس عیب مسلمانی را بپوشاند، خدا عیب او را در دنیا و آخرت می‌پوشاند».
مگر آنکه شخص مبتدع یا شرور و فاسقی باشد که خوف این باشد که بر اثر رفاقت با او دیگران نیز به مرض فسق و بدعت او مبتلا شوند که در این شرایط می توان از باب تحذیر مردم برای دوری کردن از بدعت و فسقش از او در بین مردم سخن گفت،
البته بعد از آنکه نصیحت و امر به معروف و نهی از منکر او نتیجه ی مثبت نداد و آن فرد مبتدع یا شرور همچنان بر راه خود استوار ماند.
ادامـــــه دارد…..
۲ شنبه ۲۸ اپریل ۲۰۱۴
https://www.facebook.com/meydanestid