پیــــــــــــــــــــــامبرانِ دروغین قرن
شعر پر محتوی و پر احساس دانشمند فرهیخته ، عالم ، فیلسوف و عارف بزرگ افغانستان جناب استاد بزرگوار محمد اسحق نگارگر
قصیده ای درچهـــــارمطلع ;-
مطلعِ اول:
بریز ساقیی گُلرخ تو بادۀ گلرنگ
که جُزبه سعی تو نتوان گشود سینۀ تنگ
چهاکه دردلِ خونین خویشتن دارم
اسیرفتنۀ صیاد وبا خودم در جنـــــــــگ
کجاست اهلِ دلی تادرین خراب آباد
چوآبشارزنم پیشِ اوسری بر سنــــــــگ
حدیثِ کینۀ جادوگرانِ عصرکنــــم
که آشیانِ مراسوخت برقِ توپ وتفنـــگ
به باغِ من گُلِ صدها اُمیدپرپرشُــد
زدستِ دیوسیه کاسۀ جنون آهنــــــــــگ
سیاهکاریی این داعیانِ صلح وسلام
سپید کرد رخِ وحشیــانِِ بی فرهنــــــگ
فراز چون نگری کرگسانِ رویین تن
گلوله های جگردوزِ شان بُوَد درچنــگ
نشیب چون نگری نره دیوِ آهن پای
به سوی خلق رها می کندهزارخدنـــگ
سرِ غرورِ مراتاکه برزمین سایــــد
به صدتلاش همی کوبدآب درهـــــاونـگ
متاعِ کهنۀ خودرابه هــرزه آب کند
کسی نمی خَرَد اینجا حنای باخته رنــگ
پیمبرانِ دروغین عصرراشایــــــد
که بشنوندپیـامی زسرکشانِ فرنـــــــــــگ
کبوتری که پَرَد سوی خانۀ شاهین
به دستِ مرگ دهد تاج وتارک واورنگ
چوزی هرات فرستادپورِخودچنگیز
بگفت وای فرستادمت به کامِ نهنــــــــگ
کسی چه گونه نماید اسیرقــومی را
که تیزتگ چوغزالندوحمله ورچوپلنـــگ
مطلعِ دوم:
به بالِ شوق سوی دوست میکنم پرواز
که سرکنم به برش قصه های دورودراز
بگویمش که چهارفت برسرِ بُلبُــــــل
زدستِ آفت گُلچین وحیلۀ غمــــــــــــــاز
شدست قُبـــــــــۀ اسلام مسکنِ ابلیس
فغان زدستِ چنین روزگارِ حادثه ســاز
چگونه آبروی ملتِ خلیــــــــل برنــد
که جای کعبه سوی کیف می برند نمـاز
به خون نشانده وطن را ومفتخرگشتند
به ننگِ خویش چه خوش میکنندآخرناز
به غیرخشت وگِل تیره چیزِ دیگرنیست
وطن که دشت ودرش بود کلبۀ بـــــزّاز
به اشک وخونِ عزیزان مگروضوسازی
که آب گشت درینجابه اشک وخون انباز
گناهِ ماست که بیهوده صید گردیدیم
وگرنه بودعدوکینه توزازآغــــــــــــــاز
بدان شبانِ جفا پیشه چون توان بخشید
که گُرگ بردرِ خوددیدودرنکردفـــراز
به جغدِ کورسپردیم سینـــــۀ تیهـــــو
زروی جهـل بریدیم چنگلِ شهبـــــــــــاز
زتیرِ خصمِ فرومایه عاقبت هیهــات!
شکست شهپرِ عُقّّابِ مست وگردون تـاز
خزان گرفت گریبانِ گلشنِ وحــــدت
برای زاغ وزغن کرد فرش وپای انـداز
حکایتِ غمِ خودرا نمیتــــــوانم گفت
که نیست خامۀ من چون دلم سخن پرداز
پی نجات وطن دستِ همدگرگیـــرید
زگورِ خفته به خونان همی رســـــدآواز
مطلعِ سوم:
زدردِ سینۀ رنجورمی کنم فریــــــاد
که استخوانِ مرا سوخت آتشِ بیــــــداد
به دستِ کینه زگُلزارِمن فروافگنـــد
هزارغنچۀ لب وانکرده رانا شـــــــــاد
چوعندلیب گلوسوز نالـــه ام زانست
که برقِ حادثه برآشیانِ من افتـــــــــــاد
حدیثِ فتنۀ چنگیزتازه کرداینجــــا
غرورِ زخمیی این کینه جوی مــــــــادرزاد
نعیبِ زاغ زهرگوشه میرسدامــــا
قناریان همه دربندِ حیــــــــــــلۀ صیـــــــــاد
گناهِ ما به جُزازهمتِ بلند نبــــــود
که همچو سرودراین باغ بـــــــــوده ایم آزاد
به خاکِ تیره فگندست کاجِ نخوتِ تو
دگـــــــربگوچه کندباتوهموطن! شیّـــــاد؟
خوشا دمی که برون آیم ازقفس وانگه
به کامِ دل بدهم شـــــــــــرحِ فتنۀ جـــــّلاد
زخودفروشیی این باغبان به خودپیچم
به یک کرشمه زخودرفت وگـلشنش راداد
به سیم قلب بدادنـــــــــد یوسفِ کشور
کجاست همت وغیرت کجـــاست آدمِ راد؟
زدرسِ عشقِ وطن نقطه ای نمیداننــد
ولی به مکروفرومایگی همـــــه اُستـــــاد
درین دیارِ ستم سوزبود وخواهـدبـــود
وطن همیشه چوشیرین ومردمش فرهــاد
مباش خسته ازین تیرگی که می خندد
زپشتِ این شبِ دیجوربازصُبحِ مُـــــــراد
زپایمـــــردیی خـــود بازبشنوی آری
سرودِ فاختگان رابه قُلــــــــــــۀ شمشــــاد
مطلعِ چهارم:
دلیرهموطنِ پا برهنه وخورسنـــد
که چشمِ دهـــــــرندیدست هرگزت دربنـــد
درین دیارکه درگوشه گوشه اش باشد
درفش رادی ومردانگی همیشه بلنـــــــــــد
غرورتونتواندکه سرفـــــــــرودآرد
به سعی غیرگرت جــــــانبِ بهشت برنـــد
مصیبتیست به تاریخِ کشورت امروز
که جایگاهِ محمــد(ص)به بولهب بخشنـــد
زمانه باردگرازتوامتحـــــــان گیــرد
مگرزخـــــاطر اورفت کابل ومیــــــوند؟
به سوی تونِگَــــردبازچشمِ پیرِ فلک
کنون که حیلۀ دشمن ترابه دام افگنــــــــد
توهـــم زتیشۀ توحید می کَنی امروز
به بی ستون وطن شاهکاربی ماننـــــــــــد
برای خاطـــــرشیرین، نگــارآزادی
چه نقشِ تازه درین کوهسارخواهی کنـــد؟
به شاخسارِ تومِرغانِ حق زَنَد یا هو
شکارِ جغدِ فرومایه مُرغِ حق مپسنـــــــــــد
فریبِ قصۀ سوداگرانِ مرگ مخور
که نیست دردلِ شان جُز دورویی وترفنـــد
بنوش بادۀ توحــــــیدرا زجــامِ ثُبات
ترا به مکه وبطحاست جاودان پیــــــــوند
زدیوِتازهِ بگیرانتقـــــامِ گُستاخی
که پرنیـــانِ وطن رابه گنـــــدخویش آگنـــــد
سرِ غروربه چـرخِ برین زندکشور
اگرزفتحِ تو این بارمُــــژده آوردنــــــــــد
زپشتِ ابرِسیه روزی وپریشــــانی
اُمیدِ روشنِ فردا همی زنــــــدلبخنــــــــــد
شـــــــــــرابِ کهنه ززندان به ارمغان دارم
برای شـــــاعـــــرِ اُستاد وپیرِ دانشمنـــــــــد
این شعر در بیست ونهم قوس 1360هش هنگامی که شاعر درکوته قلــفی های صدارت زندانی بود با فاسفـــورس سرِ چوبکِ گوگرد برروی کاغذِ تشناب نوشته
شده وتا امروزاقبالِ نشرنیافته است.فکرمیکنم نگارشِ آن باچنان قلم وبرچنان کاغــذ خود شلاق عبرتی است برپیکرمدعیان روشنفکری وآزادی که زندانیان خـــــــودرا ازداشتن قلم وکاغذ نیزمحروم میکردند. منظورازشاعرِ اُستاد وپیــــــــــرِدانشمند که متأسفانه امروزدرمیان ما نیست اُستادبزرگوار جناب عبدالشکوررشاد بودکه خدایش غرق رحمت خود کُنـــــــــــــاد!من گاه گاهی شعررابرای دلِ خود می گویم وچندان علاقه به نشرِآن ندارم.اما به خاطروعده ای که درکابل به یکی ازشاگـــــردانِ اُستادِ مــرحوم داده ام میخواهم برخی ازشعرهای خودراکه نموداراستبـــــــدادِ سیاسیی آن روزگار است به دستِ نشربسپارم.
2007/7/4 برمنگهم ــ برتانیه
مطلعِ اول:
بریز ساقیی گُلرخ تو بادۀ گلرنگ
که جُزبه سعی تو نتوان گشود سینۀ تنگ
چهاکه دردلِ خونین خویشتن دارم
اسیرفتنۀ صیاد وبا خودم در جنـــــــــگ
کجاست اهلِ دلی تادرین خراب آباد
چوآبشارزنم پیشِ اوسری بر سنــــــــگ
حدیثِ کینۀ جادوگرانِ عصرکنــــم
که آشیانِ مراسوخت برقِ توپ وتفنـــگ
به باغِ من گُلِ صدها اُمیدپرپرشُــد
زدستِ دیوسیه کاسۀ جنون آهنــــــــــگ
سیاهکاریی این داعیانِ صلح وسلام
سپید کرد رخِ وحشیــانِِ بی فرهنــــــگ
فراز چون نگری کرگسانِ رویین تن
گلوله های جگردوزِ شان بُوَد درچنــگ
نشیب چون نگری نره دیوِ آهن پای
به سوی خلق رها می کندهزارخدنـــگ
سرِ غرورِ مراتاکه برزمین سایــــد
به صدتلاش همی کوبدآب درهـــــاونـگ
متاعِ کهنۀ خودرابه هــرزه آب کند
کسی نمی خَرَد اینجا حنای باخته رنــگ
پیمبرانِ دروغین عصرراشایــــــد
که بشنوندپیـامی زسرکشانِ فرنـــــــــــگ
کبوتری که پَرَد سوی خانۀ شاهین
به دستِ مرگ دهد تاج وتارک واورنگ
چوزی هرات فرستادپورِخودچنگیز
بگفت وای فرستادمت به کامِ نهنــــــــگ
کسی چه گونه نماید اسیرقــومی را
که تیزتگ چوغزالندوحمله ورچوپلنـــگ
مطلعِ دوم:
به بالِ شوق سوی دوست میکنم پرواز
که سرکنم به برش قصه های دورودراز
بگویمش که چهارفت برسرِ بُلبُــــــل
زدستِ آفت گُلچین وحیلۀ غمــــــــــــــاز
شدست قُبـــــــــۀ اسلام مسکنِ ابلیس
فغان زدستِ چنین روزگارِ حادثه ســاز
چگونه آبروی ملتِ خلیــــــــل برنــد
که جای کعبه سوی کیف می برند نمـاز
به خون نشانده وطن را ومفتخرگشتند
به ننگِ خویش چه خوش میکنندآخرناز
به غیرخشت وگِل تیره چیزِ دیگرنیست
وطن که دشت ودرش بود کلبۀ بـــــزّاز
به اشک وخونِ عزیزان مگروضوسازی
که آب گشت درینجابه اشک وخون انباز
گناهِ ماست که بیهوده صید گردیدیم
وگرنه بودعدوکینه توزازآغــــــــــــــاز
بدان شبانِ جفا پیشه چون توان بخشید
که گُرگ بردرِ خوددیدودرنکردفـــراز
به جغدِ کورسپردیم سینـــــۀ تیهـــــو
زروی جهـل بریدیم چنگلِ شهبـــــــــــاز
زتیرِ خصمِ فرومایه عاقبت هیهــات!
شکست شهپرِ عُقّّابِ مست وگردون تـاز
خزان گرفت گریبانِ گلشنِ وحــــدت
برای زاغ وزغن کرد فرش وپای انـداز
حکایتِ غمِ خودرا نمیتــــــوانم گفت
که نیست خامۀ من چون دلم سخن پرداز
پی نجات وطن دستِ همدگرگیـــرید
زگورِ خفته به خونان همی رســـــدآواز
مطلعِ سوم:
زدردِ سینۀ رنجورمی کنم فریــــــاد
که استخوانِ مرا سوخت آتشِ بیــــــداد
به دستِ کینه زگُلزارِمن فروافگنـــد
هزارغنچۀ لب وانکرده رانا شـــــــــاد
چوعندلیب گلوسوز نالـــه ام زانست
که برقِ حادثه برآشیانِ من افتـــــــــــاد
حدیثِ فتنۀ چنگیزتازه کرداینجــــا
غرورِ زخمیی این کینه جوی مــــــــادرزاد
نعیبِ زاغ زهرگوشه میرسدامــــا
قناریان همه دربندِ حیــــــــــــلۀ صیـــــــــاد
گناهِ ما به جُزازهمتِ بلند نبــــــود
که همچو سرودراین باغ بـــــــــوده ایم آزاد
به خاکِ تیره فگندست کاجِ نخوتِ تو
دگـــــــربگوچه کندباتوهموطن! شیّـــــاد؟
خوشا دمی که برون آیم ازقفس وانگه
به کامِ دل بدهم شـــــــــــرحِ فتنۀ جـــــّلاد
زخودفروشیی این باغبان به خودپیچم
به یک کرشمه زخودرفت وگـلشنش راداد
به سیم قلب بدادنـــــــــد یوسفِ کشور
کجاست همت وغیرت کجـــاست آدمِ راد؟
زدرسِ عشقِ وطن نقطه ای نمیداننــد
ولی به مکروفرومایگی همـــــه اُستـــــاد
درین دیارِ ستم سوزبود وخواهـدبـــود
وطن همیشه چوشیرین ومردمش فرهــاد
مباش خسته ازین تیرگی که می خندد
زپشتِ این شبِ دیجوربازصُبحِ مُـــــــراد
زپایمـــــردیی خـــود بازبشنوی آری
سرودِ فاختگان رابه قُلــــــــــــۀ شمشــــاد
مطلعِ چهارم:
دلیرهموطنِ پا برهنه وخورسنـــد
که چشمِ دهـــــــرندیدست هرگزت دربنـــد
درین دیارکه درگوشه گوشه اش باشد
درفش رادی ومردانگی همیشه بلنـــــــــــد
غرورتونتواندکه سرفـــــــــرودآرد
به سعی غیرگرت جــــــانبِ بهشت برنـــد
مصیبتیست به تاریخِ کشورت امروز
که جایگاهِ محمــد(ص)به بولهب بخشنـــد
زمانه باردگرازتوامتحـــــــان گیــرد
مگرزخـــــاطر اورفت کابل ومیــــــوند؟
به سوی تونِگَــــردبازچشمِ پیرِ فلک
کنون که حیلۀ دشمن ترابه دام افگنــــــــد
توهـــم زتیشۀ توحید می کَنی امروز
به بی ستون وطن شاهکاربی ماننـــــــــــد
برای خاطـــــرشیرین، نگــارآزادی
چه نقشِ تازه درین کوهسارخواهی کنـــد؟
به شاخسارِ تومِرغانِ حق زَنَد یا هو
شکارِ جغدِ فرومایه مُرغِ حق مپسنـــــــــــد
فریبِ قصۀ سوداگرانِ مرگ مخور
که نیست دردلِ شان جُز دورویی وترفنـــد
بنوش بادۀ توحــــــیدرا زجــامِ ثُبات
ترا به مکه وبطحاست جاودان پیــــــــوند
زدیوِتازهِ بگیرانتقـــــامِ گُستاخی
که پرنیـــانِ وطن رابه گنـــــدخویش آگنـــــد
سرِ غروربه چـرخِ برین زندکشور
اگرزفتحِ تو این بارمُــــژده آوردنــــــــــد
زپشتِ ابرِسیه روزی وپریشــــانی
اُمیدِ روشنِ فردا همی زنــــــدلبخنــــــــــد
شـــــــــــرابِ کهنه ززندان به ارمغان دارم
برای شـــــاعـــــرِ اُستاد وپیرِ دانشمنـــــــــد
این شعر در بیست ونهم قوس 1360هش هنگامی که شاعر درکوته قلــفی های صدارت زندانی بود با فاسفـــورس سرِ چوبکِ گوگرد برروی کاغذِ تشناب نوشته
شده وتا امروزاقبالِ نشرنیافته است.فکرمیکنم نگارشِ آن باچنان قلم وبرچنان کاغــذ خود شلاق عبرتی است برپیکرمدعیان روشنفکری وآزادی که زندانیان خـــــــودرا ازداشتن قلم وکاغذ نیزمحروم میکردند. منظورازشاعرِ اُستاد وپیــــــــــرِدانشمند که متأسفانه امروزدرمیان ما نیست اُستادبزرگوار جناب عبدالشکوررشاد بودکه خدایش غرق رحمت خود کُنـــــــــــــاد!من گاه گاهی شعررابرای دلِ خود می گویم وچندان علاقه به نشرِآن ندارم.اما به خاطروعده ای که درکابل به یکی ازشاگـــــردانِ اُستادِ مــرحوم داده ام میخواهم برخی ازشعرهای خودراکه نموداراستبـــــــدادِ سیاسیی آن روزگار است به دستِ نشربسپارم.
2007/7/4 برمنگهم ــ برتانیه