گفتگوی احمد و محمود در مورد انتخابات دور دوم
سليمان شاه صوفی زاده
احمد: آيا برندۀ انتخابات ماه اگست رياست جمهوری اعلام شد؟
محمود: نخير
احمد: چرا؟
محمود: چون در انتخابات تقلب گسترده و سازمان يافته صورت گرفته بود.
احمد: کی ها تقلب نموده بودند؟
محمود: نظر به اعلاميه ها و معلومات ارائه شده از سوی کميسيون مستقل انتخابات و مطبوعات کشور دو کانديد سرشناس (جناب حامد کرزی و جناب داکتر عبدالله عبدالله) متهمين بزرگ تقلب درين دور انتخابات شناخته شده اند.
احمد: پس چه شد؟
محمود: کميسيون مستقل انتخابات حکم نمود تا انتخابات به دور دوم کشانيده شود.
احمد: ای وای برما! افسوس و صد افسوس به حال مردم بيچارۀ افغانستان که بخاطر خود خواهی و تقلب ديگران با در نظرداشت تمام مشکلات، نا امنی و آب و هوای نا مناسب دوباره به پای صندوقهای رأی ميروند!
پس با متهمين بزرگ تقلب چه برخوردی صورت گرفت؟
محمود: از کسانيکه تقلب نورزيده بودند حق کانديداتوری شان در انتخابات دور دوم گرفته شد، و برعکس متهمين بزرگی که با آراء مردم بازی نموده بودند، مستحق اصلی کانديداتوری برای رقابت دور دوم در انتخبات رياست جمهوری افغانستان شناخته شدند.
احمد: ای خدا! اين چه حال است؟ چه فيصلۀ غيرعادلانه و چه قضاوت نا درستی!!!
بجای آنکه متهمين را محکمه مينمودند، بر عکس تمام امتيازات را به آنها قايل شدند؟!
پس علت وهدف اين همه درامه ها و نيرنگ ها چه بود و چه خواهد شد؟
محمود: در عقب اين همه چالش و نيرنگ اهداف متعددی نهفته بود ونهفته است که از جمله يکی هم محدود ساختن تعداد کانديدان رياست جمهوری در دروه های آيندۀ انتخابات رياست جمهوری ميباشد که با اين عمل خويش به همه ثابت ساختند که: و لوکه نظر به قانون و ديموکراسی در مبارزات انتخاباتی ظاهراً اشتراک ديگران را تحمل نمايند، در نهايت امر همان خواهد شد که آنها بخواهند.آنها همه را گوشزد نمودند که کوشش های ديگران هيچگاه جایی را نگرفته و در افغانستان هر آنچه که آنها بخواهند همان خواهد شد.
طوريکه اولاً همه را گذاشتند تا با دلخوشی کامل، بدون چون و چرا و مطابق با ديموکراسی خودرا ضميمۀ کانديداتوران قصر رياست جمهوری نمايند و لی در نهايت امر همانطوريکه ميخواستند با چال و نيرنگ عجيبی بدون مزاحمت ديگران دوباره زمينه را برای رقابت انتخاباتی بين دو کانديد دلخواه شان مساعد نمودند تا در صورت برنده شدن هريکی از ايشان برنده شدن خويش را تضمين و صد فيصده بسازند و در آينده کسی بجز وابسته گان، عمال و همپيمانان ايشان جرأت کانديداتوری و در مقابل آنها قرار گرفتن را نداشته و مأيوس شوند.
احمد: يعنی منبعد هر آنچه ديگران بخواهند همان خواهد شد و هيچگاه افغانها دارای اراده، اختيار و حق تصميم گيری بر سرنوشت شان نخواهند شد؟
محمود: چرا، نبايد مأيوس شد. حتماً روزی خواهد رسيد که افغانهای دلسوز و واقعی زمام امور کشور شان را بدست خواهند گرفت و دست اجنبيان و دشمنان اين سرزمين را کوتاه خواهند نمود.
احمد: آن چه وقت خواهد بود و چرا نمیرسد؟
محمود: آنوقت زمانی خواهد رسيد که:
ما افغانها بجای پيروی از نفس و شيطان پيروی از خدای رحمن نمائيم.
بجای سرمايۀ دنيوی و رسيدن به جاه و جلال دنيوی سرمايۀ اخروی و عزت و و قار نفس را ترجيح دهيم.
بجای معيار قرار دادن قوم، سمت، زبان، مال و دارایی ، قدرت وواسطه و …. ايمان، اخلاق، شايستگی و اهليت را برای انتخاب، احترام و وابستگی با افراد معيار خويش قرار دهيم.
بجای منافع شخصی و خانوادگی، منافع ملی و مردمی را ترجيح دهيم.
زمانيکه بجای حرص، بد بينی، حسادت، جاسوسی، خيانت، بيگانه پرستی، رشوت ستانی، حق تلفی، رسم و رواج های بيجا، خود نمايی، حوس و هوای رسيدن به مدرنيزم و ديموکراسی غير حقيقی و ميان تهی امروزی ( بی بندو باری) و … قناعت، اخلاص، صميميت، روادرای، تعهد، پاکی نفس، وطنپرستی، کمک و دلسوزی به يکديگر، دفاع از حق و حقوق همنوعان، دوری از انحرافات و رسم و رواج های مزخرف غير اسلامی و غير انسانی، شکسته نفسی، گذشت، صبر و ارادۀ قوی برای اصلاح خود، خانواده و جامعۀ خود و بالآخره مبارزه عليه هرگونه فساد، خيانت، زورگويی و غصب و اشغال را پيشۀ خود سازيم.
احمد: از سخنانت چنين پيدا است که مسؤل وضعيت بحرانی کنونی نه تنها رهبران، زعماء و بيگانگان ميباشند بلکه عملکرد همۀ افغانها در تغير حالت و وضعيت ايشان تأثير گزار بوده و با تغير عملکرد ميتوانند حال و احوال و سرنوشت شان را نيز تغير دهند؟
محمود: بلی، بدون شک تغير حالات مشروط به تغير اعمال يک قوم و يا ملت ميباشد. چنانکه خداوند بزرگ (ج) نيز فرموده است: " ان الله لا يغير ما بقومٍ حتی ما يغيروا بأنفسهم". الآية
احمد: تشکر از شما که مرا در بيرون شدن از حالت يأس و سردرگمی همکاری نموده و مرا به صفت يک فرد جامعه برای اقدامات بعدی متوجه مسؤليتم نمودید.
محمود: به اميد آن روزيکه هريکی از ما بجای دراز کردن انگشت انتقاد بسوی ديگران، اولتر از همه خودرا محکمه نموده و خودرا برای اصلاح و تغير در رديف اول قرار دهيم و بعداً برای اصلاح جامعه خويش از هيچ نوع تلاش و قربانی اباء نورزيم.