استاد احمد جاوید عارفی
اشک رحمت است.
از اﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ، آزاد ﮐﺮدﻩ و دوﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪ دوﺳــﺖ رﺳــﻮل ﺧــﺪا ﺻــﻠﯽ
اﷲ ﻋﻠﻴﻪ وﺳﻠﻢ رواﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ وﺳﻠﻢ ﮐﺴﯽ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﭘﺴﺮم در ﺣﺎﻟــﺖ ﻧــﺰع ﻗــﺮار دارد، ﻧــﺰد ﻣﺎ ﺑﻴﺎﺋﻴــﺪ.
آﻧﺤﻀــﺮت ﺻــﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﻴــﻪ وﺳــﻠﻢ ﮐﺴــﯽ را ﻓﺮﺳــﺘﺎد ﺗــﺎ ﺳــﻼم ﺑﻔﺮﺳــﺘﺪ و ﺑﮕﻮﻳــﺪ:
ﺑــﺮای ﺧــﺪا اﺳﺖ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ، و ﺑﺮای ﺧﺪاﺳﺖ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ داد. و ﻫﺮ ﭼﻴﺰ در ﻧﺰد او وﻗﺖ ﻣﻌﻴﻨﯽ دارد ﺑﺎﻳﺪ وی (ﻣﺎدرش) ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ و اﺟــﺮش را از ﺧــﺪا ﺑﺨﻮاﻫــﺪ، ﺑــﺎز ﮐﺴــﯽ را ﻓﺮﺳــﺘﺎد ﺗــﺎ او را ﻗﺴــﻢ دﻫــﺪ ﮐﻪ ﻧﺰدش ﺑﻴﺎﻳﺪ.
آﻧﺤﻀﺮت ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ وﺳﻠﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ، ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ، ﻣﻌﺎذ ﺑﻦ ﺟﺒﻞ، اﺑﯽ ﺑــﻦﮐﻌﺐ، زﻳﺪ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ و ﻋﺪﻩء دﻳﮕــﺮی رﺿــﯽ اﷲ ﻋــﻨﻬﻢ ﻫــﻢ ﺑــﺎ اﻳﺸــﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳــﺘﻨﺪ، ﭘﺴــﺮ را ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر
آﻧﺤﻀﺮت ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ وﺳﻠﻢ آوردﻧــﺪ، اﻳﺸــﺎن ﭘﺴــﺮ را در ﺑﻐــﻞ ﺧــﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑــﻪ ﺟــﺎﻧﺶ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد و ﺑﺸﺪت ﻣﯽ زد، ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺷﮏ از ﭼﺸــﻤﺎن ﺷــﺎن ﺟــﺎری ﺷــﺪ. ﺳــﻌﺪ ﮔﻔــﺖ: ﻳــﺎ رﺳــﻮل ﷲ اﻳــﻦ ﭼﻴﺴــﺖ؟ آﻧﺤﻀــﺮت ﺻــﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﻴــﻪ وﺳــﻠﻢ ﻓﺮﻣــﻮد:
اﻳــﻦ رﺣﻤــﺖ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ در دل ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ.
و در رواﻳﺘــﯽ، در دل ﮐﺴــﯽ ﮐــﻪ ﺧﻮاﺳــﺘﻪ از ﺑﻨــﺪﮔﺎﻧﺶ ﻧﻬــﺎدﻩ و ﻫﻤﺎﻧــﺎ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻓﻘــﻂ ﺑﻨــﺪﮔﺎن رﺣﻢ دﻟﺶ را ﻣﻮرد ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﺪ.
ﺣﺪﻳﺚ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ از اﻧﺪوﻩ ﺑﺪون اﺧﺘﻴﺎر از ﭼﺸﻢ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣــﯽ ﺷــﻮد ﻣــﻮرد ﺑﺨﺸﺶ اﻟﻬﯽ اﺳﺖ و ﻣﻨﻬﯽ ﻋﻨﻪ ﺟﺰع ﻓﺰع و ﺑﯽ ﺻﺒﺮی اﺳﺖ.
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در آن ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻔﻘﺖ و رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ اﷲ و ﺑﻴﻢ از ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ و اﻧﺠﻤﺎد ﭼﺸﻢ