نيستم من
سيدحسيب مصلح
خلـــق پنـــــــدارد كــــه مــن فــرزانه ام
يـــــار پنـــــــدارد كــــه مــن ديـــوانه ام
در حــــــريم راز خـــــــوبان گفتــــه اند
مـــن بنـــزد خلــق و خويــــش دردانه ام
عاشــــقى را بهــــر من گفتـند: ”عَجَب!“
چــــون به پـاى عشق خويــش زولانه ام
مَى كشـــــم ســـر مـن ز جــام هستى ام
مـــن چــــو مســــتان ســاكن ميخــانه ام
دوش به شــــــيخِ ديــن گفتـم راز خويش
نيـستـــــــــم مـــن، مابقــــى افســـــانه ام
در بيـــــان حــــرف حـــــق انـدر جهان
مــــن شـجاع و ثابـــت و مــــــــردانه ام
بت خـــويش را مـــن شكـــستم بهــــر او
هجر او چـــون شمـــع و مـــن پروانه ام
كــــس نكــــرد گـــوش بر زبان حال من
مــــن اســــــير عشــــــق آن جــــانانه ام
كفــــر پنــــدارم كــــه لاف از خــود زنم
پـــــــر شـــــده از لطـــف حق پيــمانه ام
هســــت و نيــسـتم جمـــــله يكـــسر آن او
مى خمـــــــد از بـــــــار هســـتى شانه ام
هســــت مــــن در علــــم او بــود از ازل
گــــرچـــه باشـــد جســـم خـــاكى لانه ام
روز و شـــب در فكـر وصـــلِ يار خود
در گـــريــــــز از دامِ جســــــم و دانه ام
گــــو بخلـــق كى مــــردم دون و حريص
چـــــون شـــــما گر من شــــوم ويرانه ام
خـــويش را گـر خــــويش دانـم در وجود
بت شــــكن نه بلكه مــــن بتخـــــــــانه ام
در نظـــــام هـست و نيست انـــدر جهان
حـرف كفرست ايـــــن كه من جاودانه ام
راز مـــن انـدر وجــــود از هيــچ مخواه
گـــرچه بـود هيــچ در ازل آشـــــيانه ام
شيـــخ ديـــن گفـت با خجالت: ”مصلحا!
مــن چـو تو از هست و نيست بيگانه ام“
سيد حسيب مصلح
ملبورن – آستراليا
17/10/2007 ميلادى