آغاز آفرينش
(1)
باز هم به سراغ علم نجوم مي‌رويم:
قرآن كريم در بارهء آغاز و پايان دنياي مادي، تئوري معين و روشني را مطرح ميكند؛ تئوريي كه در واقع انسان عصر حاضر تا يك قرن قبل، از آن كم‌ترين شناختي هم نداشته است، اما انسان قديم كه حتي نمي‌توان گفت: راه‌يافتن اين تئوري يا بخش‌هايي از آن به ساحهء تعقل آن، ممكن و متصوّر بوده است!
آري؛ علم جديد آمده است تا بر اين جنبه از اعجاز قرآن كريم نيز گواه باشد.
قرآن در آيهء مباركهء 30 سورهء انبيا در بارهء آغاز آفرينش دنيا مي‌گويد:
]أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا[
«آيا كافران نديدهاند كه آسمانها و زمين بسته بودند و ما آنها را بشكافتيم و توسعه داديم»
همچنان در آيهء مباركهء 104 از همين سوره، در ارتباط با پايان‌يافتن كار دنياي مادي مي‌گويد:
]يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ[
«روزي كه آسمانها را مانند طومار درهم پيچيم و به حال اول آفرينش آن بازگردانيم»
بنا بر تفسيري كه اين آيات ارائه ميدارند، جهان هستي در آغاز كار بسيار به هم فشرده و متراكم بوده و پس از آن مرحلهء اوليه، عمليهء توسعه و امتداد آن در فضا آغاز شده است. ليكن به رغم اين توسعه و تمدّد، جمع‌كردن و درهم فشردن دو بارهء آن در يك محدودهء كوچك مكاني ممكن است و نه تنها كه ممكن است بلكه حتمي و قطعي نيز ميباشد.
اكنون بايد ديد كه علم جديد در بارهء اين قانون مطرح شده در قرآن، يعني تئوري آغاز و پايان آفرينش مادي، چه مي‌گويد؟
با ملاحظهء نظريات جديد علمي در اين باره، درمي‌يابيم كه آخرين رهبافتهاي علم جديد بر عين نظريّهء قرآني تكيه مي‌نمايد.
دانشمندان علوم طبيعي در روند بررسیها و مشاهدات خود پيرامون پديده‌هاي هستي، به اين نتيجه رسيده‌اند كه ماده در آغاز امر، جامد و ساكن بوده است. همچنين در آغاز امر، ماده شكل گاز مشتعل بسيار درهم فشرده و متراكمي را داشته و دست كم پنج بليون سال قبل، بر اثر انفجار بسيار شديدي كه در آن رونما گرديده، به توسعه و امتداد در پيرامون خويش آغاز نموده است. بناءً تمدّد ماده يك امر حتمي بوده و بر اساس اين قانون طبيعت كه مي‌گويد: نيروي جاذبه در اجزاي اين ماده به سبب دورشدن آن اجزا از يكديگر، تدريجاً كم مي‌شود و هم از اين روي، مسافت ميان آنها نيز به نحو قابل ملاحظه‌يي زيادتر گرديده و اين مسافت توسعه مي‌يابد، تمدّد و گسترش هستي همچنان ادامه دارد.
دانشمندان علوم نجومي اضافه مي‌كنند:
دائرهء ماده در آغاز امر، حدود (1000) ميليون سال نوري وسعت داشته است كه اين دائره هم اكنون نسبت به دائرهء اوليهء آن، بيش از ده برابر توسعه يافته و عمليهء توسعه و امتداد آن بي هيچ توقفي همچنان ادامه دارد.
پروفسور «آيدنگتون» در اين باره مي‌گويد:
«كهكشانها و ستارگان را در عمليهء توسعهء مستمر آنها مي‌توان به نقاشیهاي گل و بوته‌يي تشبيه كرد كه اين نقشها بر روي بالوني از پلاستيك به تصوير كشيده شده باشند و اين بالون پيوسته به وسيلهء دستگاه پمپ بادي، پمپاژ شود. به اين ترتيب است كه كرات فضايي با حركات ديناميكي و جوهري خويش، پيوسته از يكديگر دور مي‌شوند، كه اين عمليه در حقيقت روند «توسعهء هستي» را تمثيل مي‌نمايد».
شايان ذكر است كه در ارتباط با اصل توسعهء كائنات نيز قرآن كريم در سورهء «ذاريات» بيان اعجازي روشني دارد كه اين مبحث نيز تحت عنوان مستقلي در اين كتاب مورد بررسي قرار گرفته است.
اين يك بُعد از ابعاد تئوري قرآني آغاز آفرينش است كه علم جديد با همهء قوت پشت سر آن ايستاده است.