ای ابر نوبهار به رنگ دگر ببار
عبدالاحدتارشی
ای ابر نوبهار به رنگ دگر ببار
دلهای زخم خورده وخون جگر ببار
ماتم زياد و ديدهء گريان بسنده نيست
درکلبه های غمزده چشمان تر ببار
از صـد هزارآه ترا سـاخت ملتی
اکنون توهم برای خدا يک اثر ببار
زخمی اسـت قلب کوه برآن مرهمی بنه
تلخ است کام باغ عسل ياشکر ببار
آن تيره روز کشور در خون تپيده را
بيرون کن از سياهی وشمس وقمر ببار
در باغ عرش نخل دعا کشته است دل
با دست اشک ازان به سرما ثمر ببار
ای بارش اجل چه شتابنده ريختی
سيلاب خون روان شده آهسته تر ببار
ما پا برهنهء رهء درديم ای فلک
برخارهای باديه خشم شرر ببار
درباغ يک درخت نيابی بدون زخم
گو برق را به فرق تبرزن تبر ببار
بررنج بی نهايت اين خاک گريه کن
برسينه های سوختهء چاک گريه کن
وی بارش بهـاری ای اشک آسمان
از دامن بهار بشو خون کشتگان
از سبزه زارمحونما نقش پای مرگ
خاموش کن شرارهء جانسوزبوستان
بر آتشـی که رويد وبارد فروبريز
آن شعله را که سوزد وبلعد فرونشان
اينجا بهر دقيقـه بلا رويـد از زمـين
پای لطيف خويشتن آهسته تر بمان
در جوی ها مريز که می نوشدت اجل
درباغ ها مگرد که مرگ است باغبان
از خنجری که رفته فرو در دل وطن
هرشام ماست زخمی وهرصبح خونچکان
آنجا که لحظه ها همه درآتشند غرق
فرقی نمی کند چه بهارست ياخزان
از چار فصل ما نتوان چـيد حاصلی
جز ميوهء مکرر کشتار بی امان
در هر بهار مرغ چمن عرضه می کند
باناله شرح تازهء آن کهنه داستان
کامسال هم چو سال دگر آتشين بود
مرگ از چهار سو همه را درکمين بود
ای خالق بهار بگو اين بهار کيست
آن گلشن بخون شده تر لاله زار کيست
آن آهويی که تاب وتوانش نمانده است
هرگرگ قطعه يی برد ازوی شکار کيست
طوماری از تسلسل خون وسرشک ودرد
دوران ماه وسال کی ليل ونهار کيست
خونين وپاره پاره وپيوسته شعله ور
مظلوم وداغديده وغمگين ديارکيست
ديواری از جسد رهء صبحش نموده سد
اين ظلمت هميشگی شام تار کيست
باشد بسان دست دعای شکسته يی
زی آسمان دراز شده شاخسار کيست
ديو اجل که خورده بسی خون خلق را
لب تشنه درکمين کی وانتظار کيست
درمويه اش نهفته حکايات جانگداز
جريان بيکرانهء غم رودبار کيست
خاکستری که هرکه برآن آتشی نهد
باغ وبهار وهستی ودار وندار کيست
ياذوالجلال آخر اين بحر غم کجاست
طوفان خشم تو سر اهل ستم کجاست
تاچند ظلم خانهء ماراکند خراب
درشعله های جنگ شود سينه ها کباب
با شد حديث مرگ قرين طلوع ماه
باداستان کشته شدن تابد آفتاب
گرييم زار زار چو خندان شود بهار
باشيم سوگوار چو گريان بود سحاب
مارا زآسمان وزمين است اين نصيب
کاين است پرشراره وآنست پرشهاب
تاکی شود کشيده تن زخمی وطن
برنيزه زار معرکه با آتشين طناب
با پای سرنوشت بخون غرقه بگذريم
يارب زچند باديهء وحشت وعذاب
گردد به لرزه چرخ ازين قتل بيشمار
افتد به گريه خاک ازين مرگ بی حساب
تاکی سمند جوربراند به نعش ما
هرکس که داشت خنجر وپاکرد دررکاب
يارب به درگهء تو نماند بدون شک
اشکی بدون پاسخ وآهی بلاجواب
براشک وآه ملت ماهم نگاه کن
برهانش از تباهی وخصمش تباه کن