مسافر
محمد عارف يوسفی
به غـربت زنـدگی ایـدل به تــدریج سوختن باشد
مسافر هر کجـا باشد به رنج مشت و یخن باشد
مهاجر مثل آن گل که نـه زیبِ باغ وگلـدانی ست
سیه بخت تـر ز خـار بوده شکارِ صـد شجن باشد
چــو افتـــاده به قیــدِ خـانـه ی جـولاهکِ روزگـــار
به دست و پاش هزاران زنجیـر و بندو رسن باشد
چـو ماهی که بـرون از آب فتـاده می تپــد هر دم
و یا چــون لاله دل پـر خــون زهجــرانِ چمن باشد
و یـــا در مــوسم سرمــا بسانِ جسم عــریـــانی
که جـان سرد و بیــمارش غـــریب از پیرهن باشد
نه عیـددارد نه نوروزی نه جشن داردنه شادمانی
چون او محروم ز هرشادی و هر رسمِ کهـن باشد
مهــاجـر مثـل یک مـالتـه درونش صــد قلـم گشته
اگـر چـه همچون ابریشم لبـا سش درِ بــدن باشد
وطنــدارم چـه دشـوار غــربت و دور از وطن بــودن
بسانِ نعشِ بیجــانی کــه بـی قبـــر و کفـن باشد
کسی فـرزند نــازش رفته ا ز دستش درین غـربت
کسی شوهرکسی دخترکسی گُم کرده زن باشد
کسی از فـــرطِ تـنهــایی دچـار صــد مـرض گشته
کسی سرمست و سرشارِ نشاطِ انـجمــن باشد
کسی افتــاده در دام قمـــار و چــرس و میـخــانـه
کسی در جـالِ بـــازار و هـوایِ جسـم و تـن باشد
کسی کــرده همــه هستی فـــدایِ رونــقِ اغیــار
کسی مـحتــاج دیــدار سگِ یــک هـمــوطن باشد
چه تعـدادی کـه قــدر والــد و مـــادر نمــی دانـنــد
چو رسم حـرمت و تـوقیـر به صوبِ گُم شدن باشد
زبـــان مـــادر خــــود را چـــو فــرزنــدی نمـیــدانــد
نـمیدانم چسان باخویش وقـومش همسخن باشد
عجب مشکل بــود هجـران و هجرت کاش زین پس
همـگی در دیــار و مـلک و شهــرِ خـویشتــن باشد
نمـــانــــده لــذتــی در زنـــدگــی و سَیــرِ ایـٌــامش
تــو دانی "یوسفی" هرکـوچـومن دور از وطن باشد
گــریختن کی تـوانــد کس ز مــرگ و مــردنش امـا
بنــازم مـن بـه آن مـــرگی کـه در خـاک وطن باشد
محمد عارف یوسفی
چهارم فبروری ۲۰۰۹
۰۴-۰۲-۲۰۰۹