محمد عارف يوسفی
امروز صبح وقتی جانب وظیفه روان بودم و از طریق رادیو میشنیدم که احزاب شامل دولت هالند در مورد تعیین سن تقاعد با احزاب مخالف دولت بحث داشتند که هر کدام در مورد مزایا و نواقص آن نظریات و دلایل خود را داشتند و روی تاثیرات مثبت و منفی آن بالای اقتصاد و توانایی های نسل امروزی و بعدی مملکت خود نظر میدادند.
با خود گفتم اینها چقدر به فکر آسایش مردم خود و نسل فردای خود هستند. که حتی سن تقاعد را هم به سادگی نگرفته بلکه بخاطر تاثیرات خوب و بد آن سنجش دقیق میکنند تا مبادا تصمیم نادرست گرفته شود.
ناگهان به فکر وطن بیچاره ی خود افتیدم و در مورد زمامداران آن که از بدو تاسیس افغانستان تا امروز صرف بخاطر بدست آوردن قدرت و منافع خود شان جنگیده اند و بس، هیج پادشاه یا زمامداری در افغانستان نبوده که حتی برای آسایش و رفاه مردم ما در وقت حکمروایی خودش پلان کاری منظم روی دست داشته باشد چه رسد به اینکه برای نسل های بعدی فکر کند. حتی آرام ترین دوره که دوران مرحوم ظاهر شاه نامیده شده است یعنی با آنکه درد سر های نظامی نداشته است و برای مدت چهار دهه حکمروایی خود متاسفانه که هیچ خدمتی برای کشور نکرده است. و جای تاسف است که بعضی ها صرف ساختن چند فابریکه و سرک را در کشور از جمله ی خدمات وی آنهم در مدت چهل سال زمامداری اش به رخ مردم میکشند. با خود هرچه فکر کردم که ما به وطن خود چه خدمتی کرده ایم به جز شعرگونه ذیل که در ذهنم آمد و نوشتمش دیگر چیزی نیافتم.
سودای وطن
وطــن دیــدی که رســوایت نمــودم
دگــرگـون همچـو بـــودایـت نمـودم
به زورتوپ وتانکِ دوست ودشمن
خـــرابــــه مـلــک زیبــایت نمــودم
چـنــان آلـــــوده کــردم در فســادت
شکستــم دست و بــی پـایت نمـودم
به قـرن بیست وبیست ویـک چـه آسـان
بــه کــــوه جــهــل بــالایــت نمودم
به کشت کــوکنــاروچـرس و تریاک
دیــــدی مشهـــور دنــیــایـت نمودم
ز روی جهـــل و نــادانــی، خیــانت
بــــه حــق نسل فـــــردایــت نمـودم
بــرای روس و پـاکستـان وانگلیس
بــه نــرخ هیــــچ ســـودایـت نمودم
ولـی اکنــون بـه امــریــکــا و لادن
مجـــانــی نقــــد و اعــطایت نمـودم
خـــلاصه نـــزد دنیـــای معــــاصــر
بــه بــــدنــامــی مسمــــایت نمودم
سیزدهم نوامبر ۲۰۰۹
۱۳-۱۱-۲۰۰۹