آیا میدانیستید؟ / بینمازی، ترک عبادت، بی بندوباری و لهو و لعب (بخش چهارم)—استاد احمد جاوید عارفی

 

 

 

استاد احمد جاوید عارفی

 

یک گروهٔ دیگر از عوام در جامعه داریم که تمام سال تارک نماز اند، اما صرف در ماهٔ مبارک رمضان نماز میخوانند.

 

این افراد در حقیقت در پی نیرنگ خدا هستند، چه بد هستند این کسانی که جز در رمضان خدا را نمی شناسند.

 

این بدین معنی است که:

 

" خدایا، ما صرف تورا در ماهٔ رمضان می پرستیم، ولی قبل و بعد از رمضان نه!!!"

 

خداوند متعال به این نوع عبادات، اصلاً ضرورت ندارد، ورنه، هندو، یهود، نصارای و بودیست ها چهل روز روزه میگیرند، اما چون ایمان راسخ ندارند، عبادات شان بیهوده است.

 

ایمان راسخ در قلب و در عمل است.

 

تصدیق فرضیت نماز با قلب و عمل به آن تا دم مرگ، نه فقط در رمضان، ایمان به خداوند است.

 

کسی که چند روزی خدا را بشناسد، و خوف داشته باشد، نماز بخواند، ولی چند روز بعد، از خدا نترسد، نمازش را ترک کند، منافق و زندیق نامیده میشود.

 

اکثریت این افراد چون، با پرورش و در آغوش گرفتن نفس اماره و ارتکاب گناه قبل از رمضان، نفس های سرکش داشته اند، در ماهٔ رمضان با خود تصمیم میگیرند که:

 

" درماهٔ رمضان از خوردن شراب دست خواهم کشید، اقلاً در رمضان نمی نوشم"

 

" در رمضان فلان گناه را نمیکنم، اما بعداز رمضان فلان………. را خواهم کرد"

 

ولی نیت و هدف این فرد نوشیدن شراب و ارتکاب گناه بعداز رمضان است!!!

 

چی کسی داناتر از خداوند بر دل ها و نیت های شماست؟؟؟

 

وقتی بندهٔ خدا چنین نیتی قبل و بعد از رمضان داشته باشد، آیا او اعلان جنگ را با خدایش نکرده است؟

 

این ها همه تلبیس ابلیس اند که قبل از رمضان در دل ها خانه میکنند، تا عبادات فرد را ناقص ساخته، راهٔ اصلاح را بر بنده دشوار سازد.

 

لهو و لعب و سرگرمی های بیمورد یگانه دلیل بروز اینچنین افکار در افراد است. منافقین سعی میکنند تا این گروهٔ مردم را غرق در اعمال و سخنان بیهوده و خوش گذرانی نمایند، نماز، قرآن و عبادات را به چشمان آن ها اعمال ملا و مولوی و مسخره جلوه دهد، تا آنکه پای شان به لب گور رسد.

 

خداوند میفرماید:

 

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِين.
وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا وَلَّىٰ مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ يَسْمَعْهَا كَأَنَّ فِي أُذُنَيْهِ وَقْرًا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيم.
(لقمان ۶-۷) یعنی:

 

و بعضی از مردم سخنان بیهوده را می‌خرند تا مردم را از روی نادانی، از راه خدا گمراه سازند و آیات الهی را به استهزا گیرند؛ برای آنان عذابی خوارکننده است!

 

و هنگامی که آیات ما بر او خوانده می‌شود، مستکبرانه روی برمی‌گرداند، گویی آن را نشنیده است؛ گویی اصلاً گوشهایش سنگین است! او را به عذابی دردناک بشارت ده.

 

هر محفل و سرگرمی که در آن ذکر خداوند نباشد، انسان را به تدریج بسوی ترک نماز میکشاند، و جزو لهو و لعب محسوب میشود.

 

رسول الله (ص) میفرماید:

 

" کل شیء لیس من ذکر الله لهو ولعب إلا أن یکون أربعة : ملاعبة الرجل امرأته وتأدیب الرجل فرسه ومشی الرجل بین الغرضین ( أی التدریب علی الرمایة ) وتعلیم الرجل السباحة " (روایت طبرانی)،
یعنی:

 

" هر چیزی که ذکر خداوند در آن نباشد جزو لهو و بازی است، مگر چهار چیز:

 

سرگرمی مرد با زنش، و تربیت کردن اسب، و تمرین تیراندازی، و شنا یاد گرفتن"،

 

و نیز حضرت مقبول (ص) میفرماید:

 

 

"مَا مِنْ قَوْمٍ یَقُومُونَ مِنْ مَجْلِسٍ لا یَذْکُرُونَ اللَّهَ فِیهِ إِلاَّ قَامُوا عَنْ مِثْلِ جِیفَةِ حِمَارٍ وَکَانَ لَهُمْ حَسْرَةً " و در روایت إمام أحمد : " وَکَانَ ذَلِکَ الْمَجْلِسُ حَسْرَةً عَلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ " (صحیح الجامع 5508)، یعنی:
" هیچ گروهی نیست که از مجلسی بر می خیزند که در آن خدا را یاد نمی کنند،

 

جز مانند آنکه گوئی از بالای نعش خری برخاسته اند و برای شان حسرت و افسوس است."،

 

و در روایت امام احمد: " و آن مجلس حسرت و ندامت برای آنها خواهد بود در روز قیامت."

 

خداوند پند لقمان حکیم را به پسرش در قرآن برای پند من و تو می آورد که:

 

يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنكَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُور
( لقمان ۱۷) یعنی:ِ

 

پسرم! نماز را برپا دار، و امر به معروف و نهی از منکر کن، و در برابر مصایبی که به تو می‌رسد شکیبا باش که این از کارهای مهمّ است!

 

 خداوند از طاعات و عبادات ما بی نیاز است، و به نماز و عبادات ما احتیاجی ندارد.

 

عزیزان، این ما و شما هستیم که به نماز و عبادات سخت ضروت داریم، تا قیضهٔ نفس سرکش را بدست گیریم و رامش سازیم، و در دنیا و آخرت رستگار شویم.

 

خداوند عزوجل می فرماید:

 

اشْكُرْ لِلَّهِ وَمَن يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيد (لقمان ۱۲ٌ). یعنی:

 

شکر خدا را بجای آور هر کس شکرگزاری کند، تنها به سود خویش شکر کرده؛ و آن کس که کفران کند، (زیانی به خدا نمی‌رساند)؛ چرا که خداوند بی‌نیاز و ستوده است.

 

مؤمن به شدت درپی طاعات و عبادات و نزدیکی به خداوند متعال از انواع راه های تقرب جستن به وی است، چرا که او دلش به حال خویش می سوزد، باز بیم آن دارد که از قبول گشتن عبادت هایش محروم گردد.

 

پس ای برادر عزیز و خواهر مهربانم!

 

اگر حقیقت امر چنین است، بیا همین حالا با خود عهد بندیم که دیگر فریب وسوسه های شیطان را در پیروی از نفس سرکش و امارهٔ خود نخوریم،

 

با جسم و تن و قلب روح بسوی خدا بازگردیم، ندامت خویش را به ذات کبریا و تواب ابراز کنیم، بیشک که او بخشایندهٔ مهربان است، گناه های مان را میبخشد.

 

انسانی شویم که شایستهٔ انسانیت و بندگی خدا را داشته باشد، و به جامعه خدمتی کنیم، تا نسل نوین ما خدا ترس، با ایمان و نماز گذار بار آید، تا باشد که تخم نفاق وشقاق، بدبختی و عصیان، جنگ و طغیان را از ملک و راغ و باغ ما برکنیم و اجر دارین را از آن خود کنیم. 

 

به امید آن روز نیک دست به دعا بالا میکنیم و آمین میگوئیم.

 

آمین یا رب العلمین.

 

 

جمعهٔ مبارک ۹ می ۲۰۱۴

 

 

https://www.facebook.com/meydanestid