طبیب بگو مرض من چه و چاره ام چیست ؟ ( قسمت دوم)— برهان الدین سعیدی

 

طبیب بگو مرض من چه و چاره ام چیست ؟

( قسمت دوم)

 

نوشته : دوکتور محمد سعید (سعید افغانی)

 

مریض :  طبیب عزیز و گرامی را مراتب احترام تقدیم میدارم و اجازه  میخواهم  که  در حضور چنین طبیب دانشمند به صحبت خویش دوام دهم ،  زیرا صحبت شما  درد های مرض من را یکا  یک  شرح داده به چنان تشخیص مواجه میباشم  که گویی  طبیب محترم  به چشم سرمعاینه  نموده ، تجربه و تحلیل درست میفرمایند .

اینکه شما  میدانید  که مرض  من  چیست و تشخیص درست  نموده اید ؛  قابل  ستایش  و قدر است ! فلهذا ؛ مریضان  اجتماع  از تشخیص  شما مراتب  امتنان  فرمایند  ،  اعتماد  و اطمینان  بر تشخیص اجتماعی  تقدیم کنند و یا شما در راه معالجه اساسی اشتراک  مساعی مقدور را بخرچ  رسانند ،  مگر جای نهایت تاسف و تاثر است که شما  در عمل  نمیتوانید چطور معالجه اساسی را به میان آورید.   

 قبلآ گفتم  باید مریضان با شما در راه معالجه اساسی  اشتراک مساعی مقدور به خرچ رسانند   و من باور دارم  اگر این عملیه درست انجام  گردد ،  آن  وقت شما  میتوانید که چطور  محاسبه اساسی  را بمیان ارید .

 

محترما :  نمیدانم چرا تا حال  دانشمند ان  و عناصر صالح  بی طرف و  جریانی  نتوانسته اند  که  در مقابل چنین  اوضاع  بحرانی  تبادل افکار را بمیان آرند  و وجوه  مشترک را  تعین  کنند !

آیا نمیدانید  و یا نمیتوانید  در مقابل  خطر  مدهش  جبهه واحد  را تشکیل  دهند ؟

 

محترما :  اوضاع  روز ،  از هر طرف به اثبات  میرساند  که اگر  بعد از این هم  به اغفال ادامه  داده شود ، موجودیت اجتماعی را از دست خواهند  داد.

اوضاع  داخلی و خارجی  به مرحله احساس  توصل  نموده ،  مگر با  این هم  بولهوسان  به  مقدرات مریضان  بازی طفلانه  مینمایند  و با  این  همه  مشکلات  از اوضاع  بحرانی  پر است  و چوکی های علاج  مریضان را به  نا اهلان  میسپارند ،  یعنی :

 

انانیکه  فکر و اندیشه ندارند  و بجز از منافع  شخصی و آن هم به ا حساس نا معقول  متوجه میگردند .

آنانیکه تضاد ها را تولید و عقده ها را تزید میخشند .

آنانیکه سالیان دراز خون  بیچاره گان را چشیده و احساس  ملی  را  هیچ  احترام  ندارند .

آنانیکه مقدسات ملی و روحی  به نزد شان  ارزش  ندارد .  

آنانیکه اهل کار  را فلج  ساخته و شخصیت های کاذب را بمیان  میارند .

آنانیکه علم و فضل و تجربه به  نزد شان ، بدون  چاپلوسی  و تملق  ارزشی  ندارد .

آنانیکه  به ساز دیگران رقص  میکنند  و از خود غافل اند .

آنانیکه دشمن کلتور و شقافت خود اند و خود  را هم  در خود  سراغ  ندارند .

آنانیکه حیات عامه  و منافع آنهار به تباهی مواجه ساخته و با این هم بکمال جسارت و جرآت خدمات بی ارزش خود را حساب میکنند  و خورد را به خروار  و خروار را  به خورد  محاسبه دارند …

 

 افسوس  صد افسوس :  بحال ملتیکه ارزش ها در آن  بی ارزش  و بی ارزش در آن  ارزش دار د .

افسوس:  بحال آن مریضان بی چاره ؛  که چاره آنها به  مرگ  و فنا خاتمه  میابد  و در و قت  مرگ نالش  خویش را به سمع عاطفه  رساننده  نتوانسته . 

افسوس : بحال آن ملتی که روز بروز احساس و شعور ملیت را از دست  داده ،  مغایر و مقایس های خوب و بد شان  تنها و تنها در خوردن و نوشیدن و دم  خوش  بدون التفات  به آینده  و مستقبل  مضمر  باشد .

افسوس :  به حال آن اقوامی  که تحلیل واقعی اوضاع را از دست داده از معلول  به  علت و از علت به علت الولیت و اخر به  مبدا ،  تمام  کشیدگی ها  و بی نظمی ها  پی نمیبرد .

پس ؛  نمیدانم  نتیجه  چه  خواهد  شد  و خاتمه  چه  خواهد  بود ؟

 

طبیب  :  تشکر از احساس پر شعور شما ،  تحلیل شما درست و مشوره شما از  احساس ملی  نشست کرده ،  مگر باید ملتفت  باشید  که این  نوع هیجانات شما خطری  دارد ؛  میترسم این  هیجانات  شما افراطی  نگردد .

 بنآ توصیه مینمایم  که شما باید هیچ  وقت اعتدال را از دست ندهید  و به نظر من علاج  شما در سیر تدریجی  معالجه است !!

من بارها  به  شما  توصیه  کرده ام ، که باید  مایؤس نباشید  و حساب معالجه امراض  خود را  چنان دقیق در نظر بگیرید  که حتی به حساب معالجوی  شما مکروبهای  ضد ، در صحت  شما هم  واقعیت پیدا نکند ؛  حتی اگر نشود  مکروبها را  هم  به نام  مکروب  یاد نکنید !!!

 

درست است که این  نوع حرکت  در تاثیر نهایت بطی  بوده ،  مگر  دلایل من  برای استفاده  مثبت  از این حرکت نهایت  قوی میباشد و بصراحت به شما میگویم  که باید ساده و خوش باور نباشید تا  نشود کار را  نکرده ،  مورد  حمله اغیار قرار گیرید .

شما حق بجانب هستید که از مکروب ها شکایت میکنید  واز نارسای های معالجوی  نالش  مینماید ، مگر بگوید که این نالش  و شکایت شما  باید  با کی مطرح  بحث  قرار داده  شود ؟

من  نمیگویم :  با اشخاص  خبیر و صالح  مفاهمه   نکنید ،   بلکه میگویم  باید  تخمین   شما در تعین اشخاص  خبیر و صالح  خطا  نشود .

 

من نمیگویم :  که درد را با اهل درد جهت رسیدن به معالجه اساسی بحث نفرماید ، بلکه  میگویم این نوع  بحث را با بی دردان  مطرح  نکرده  و مخصوصآ با آنهایکه از درد دیگران حظ  و لذت میبرند .

 

من  نمیگویم :  که علاج  ده ساله  را اگر بتوانید  در یک روز بمیان  نه آرید ،   مگر شرط  این است  که در تخمین توان خود خطا  نشوید  و فرصت های  معقول را عقب  نه اندازید .

من نمی خواهم  :   شما جرات اخلاقی را از دست  دهید ؛  بلکه  میگویم ،  جرات اخلاقی را در موقع آن استعمال  کنید .

 

من باور دارم :  که اگر تشخیص درست  ووسایل  معالجه  تهیه  و  فرصت   مساعد  گردد ،  معالجه اساسی  حتمآ  بمیان آمده  میتواند .

مگر ؛   فن  اساسی  معالجه  در  نزد  من  همان  است  تا  زمینه تبادله  افکار را  فهمید ؛   و وجوه  مشترک  مساعی را پیدا  کرد !!!

البته با این هم ؛  فیصله انجام  خدمات اجتماعی ، بدست  رجال  دانشمند و اولاد  صالح  وطن  خواهد بود …

 

پایان قسمت  دوم

 

دکتور محمد سعید   « سعید افغانی »

مورخ  ۱۴ قوس ۱۳۵۰ هجری شمسی ـ کابل

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *