طبیب بگو مرض من چه و چاره ام چیست ؟ — قسمت هفتم

 

طبیب بگو مرض من چه و چاره ام چیست ؟

« قسمت هفتم »

 

نوشته : دوکتور محمد سعید  « سعید افغانی »

 

مریض :  داکتر  صاحب  گرامی ،  ببخشید  شما به  نبض  مردم  آگاه  میباشید ،  شرافت   و دلسوزی شما  قابل احترام است  و  کاشکی بمثل شما  تعداد  کافی  اطباء  میداشتیم .

فلهذا ؛  لطفآ از اظهار  حالات  خطیر من  متآثر نه گردید ، من  مجبورم نالش های خویش  را یکایک بشما اظهار نمایم  و از شما علاج اساسی نارامی های خویش را خواهانم .

 

محترما !  مدتی است که مکروب  های مضر  به بنای جسمی من حمله آور گردیده اند ،  در ابتدآ   به آن  چندان  اهمیت نداده  و گمان  میکردم این مکروب ها  با استعمال  معنویات  از بین  خواهند  رفت  چنانچه  چندی من غذا های دارای  ویتامینات  مختلف را استعمال نمودم  و به سیل و ساعت تیری  و استراحت اکثر اوقات  گرانبهای  خویش را هدر و از دست  دادم .

 

سالها به عیاشی سپری نمودم  و  دارایی  پدر را قربان و نثار دم خوشی  خود ساختم ، به موضوعات پیچیده  و به مشکلات اجتماعی متوجه  نبودم و قصدآ  به مسایل  رنجدیده  مردم اعتنای نداشتم و  به مقابل عاطفه  مجادله  شروع  کردم .

 واقعآ  من نمیخواستم  که از رنج  مردم  رنج  خویش را تقویه  سازم !  بنآ ؛  برای نفع  خود از همه  واقعیت ها  خود را بی وقوف ساختم ، حتی نمی خواستم  که از  گرد  و ماحول خویش هم  طور شاید و باید واقف باشم  .

 

بیاد دارم  روزی من به یکی  از دانشمندان  شهر  مواجه شدم  و او  با این  گونه  مستی  و  بی باکی من را با  سیمای  خنده  تعجب و  تمسخر بد رقه نمود  و من  که  اصلآ نمیخواستم  احدی به  وضعیت کاکایی  و خشکه کلانکاری من  مصادم  واقع  شود .

 بنآ  بمقابل  او  قــد علم  نمودم  و از جــاده  ادب  خارج   شدم ،  حتی  خواستم   بی احترامی  نمایم ، مگر ؛ او دانشمند  واقعی  بود،   به جنون من  پی  برد  و او ضاع  خویش را  به مقابل  من  عاملانه مبدل ساخت  و اوگفت:

برادر زاده :  میخواهم  از صحبت  شجاعانه شما  جوان  رشید  که مایه یی امید  من بوده اید ، تصور  نه کنید  که  من  گاهی  هم اسباب  رنجش  شما را فراهم  سازم ؛   تنها  چیزیکه  به  شما  در  داخـل صحبت عرض نمایم ، همه یی آن  باید برای  سعادت  شما باشد .

 

ارجمند  عزیز :  از مدتی است که شما را نهایت  شیک احساس  می نمایم ،   چنان  شیکی  که  شیک های دنیا از شیکی  شما شیک تر  میګردند  ، مګر؛  میدانی که  دوام شیکی  شما چه خواهد بود ، بنآ  میخواهم  شما  از یافتن این حقیقت بی جستجو نباشید .

من باو گفتم : اگر شما سراغ داشته باشید  لطفآ  بگوید .

اوگفت:  با بی خبری ها و عیاشی های  خویش مجادله کنید .  

من  گفتم:  مریضم  و با این ترتیب  میخواهم  خود را اعلاج  کنم .

او گفت :   مریض  باید  علاج خود را تنها  به تشخیص خود نکند ،  بلکه به طبیب  مجرب  مراجعه نماید !!!

توصیه  او به من تآثیری وارد کرد  و همینکه بخود  متوجه  شدم و گرد  و نواحی خویش  را  مطالعه عمیقانه کردم  ، فرصت از دست  رفته  و مرض  به مرحله خطر ناک تر  رشد  کرده  و حتی مکروب های  داخلی  و خارجی  به صدد  بودند  که سلطه  را به   دست خود  گیرند  و قوام  بدنم  را  در اندک ترین  فرصت  مجزا سازند  .

من در چنین حالت هرچند  بمدافعه  فوری  پرداختم  سودی  نکرد  و هرچند  به  بی باکی های  خویش ندامت  کردم ،  فایده یی متصور نبود !!! 

بنآ به آطبا ء مراجعه  کردم و از چندین سال است که با آطبا ء سروکار دارم  و آطبا ء  محیط  خویش را یکا یک میشناسم  و با همه شفاخانه ها و دواخانه ها تعارف دارم ، مگر؛ برای معالجه من  سودی نه بخشید  بلکه  دردهای جسمی من خطرات ناگواری  دارند واین است که  بعد از تجسس های زیاد ، بشما مراجعه  کردم . 

 

مریض :  محترم داکتر صاحب !  باید  بگویم  که  فعلآ سرد و گرم هر دو به  طبیتم سازش  ندارند ، خواب من خستگی  را اضافه تر  میسازد  و بی  خوابی من به بی کاری  سپری میشود، معده  من به حالات عجیب و غریب روبه رو  میگردد و به قانون طبیعی  اطاعت  ندارد و ګاهی به مقابل هیچ چیز هیچ  کدام  حساسیت  نشان  نمیدهد ، حتی برای هضم آن هم  حاضر  نمیگردد  و گاهی  به  چیز های خیلی  خورد و اندک ،  فورآ  فوران میکنه .

 

مغز و فکرم نورمال نیست ،  اوهام و خیالات در فکر من بمرحله طغیان توصل نموده اند ، قلب من به اختیار من نبوده  و اختیار خود را به اختیار  خود  نمیدانم !!!  

حریت  و آزادی  من  به  بی حریتی  و بی احترامی من و دیگران سرایت میکنه  و هردم  و هر  دقیقه از طرف  مکروب های  فاسد  و مخرب  مورد  حمله  و تاخت و تازی  بی موجب  قرار داده  میشود ، عـرق و شراینم  تحت  چنان  شرایط  نا مساعد  قرار داده  شده  که حتی  دم  خـود را هـم  بدم  کشیده نمیتوانم و سر انجام   شوری  بی شور و گرد و غبار نا ملموس را احساس مینمایم  و….

 

من میدانم : این بی نظمی های بدن  عزیزیم ، از کجا  و برای چیست و این حملات غیر مریی مکروب های مخرب و مفسد  چه میخواهند !!!

مگر ؛  یقین کنید  که  من  به  چاره اساسی  و علاج  بنیادی امراض  مسلط  بدن  خویس  نمیدانم ، بنآ؛ بشما  که  طبیب  صادق و مجرب  میباشید ، مراجعه  کرده ام  و از  شما علاج  درمانهای خویش را  خواهانم !!!  

باید  گفت :  اکثر امراض من  ساری اند  و امراض  ساری را باید علاج  فوری کرد ،  پس  امید است شما از عاطفه  طبی  و انسانی  خویش دریغ  نه  فرماید و … .

                                                                                                                                 شما فرمودید :  که  درد  را با بی دردان به میان نیاورم  و مخصوصآ با آنهایکه از درد  دیگران  لذت میبرند  و ….  ولی  ؛  من  مخالف این  نظریه  بوده  و میگویم :  درد را باید  با بی دردان بمیان اریم  تا از بمیان اوردن  درد با آنها ، اهل درد  گردند و از جانب هم  گمان میکنم  اگر اهل  دانش با عاطفه به بی دردان متوجه  نگردند ؛  روز به روز  تعداد  بی دردان سوء رفتار ، اضافه  خواهد  گردید .

 

شما به توان من اشتباهی  دارید  که راز  موفقیت  کمتر داشته باشم و فرصت  های معقول دیگر را از دست  ندهم !!!   ولی ؛  من  میگویم :  توان  من اگر  چه  نا چیز باشد ،  مگر ؛ ارزوی  من  پاک  و مقدس است  که  حتمآ باید  در راه آن  مساعی مقدوره  خویش را بخرچ  رسانم !!!  البته من کوشش  میکنم که فرصت معقول را از  دست  ندهم .

 

شما میگوید :  «  باور دارم  که اگر  تشخیص درست  ووسایل  معالجه تهیه  و فرصت  مساعد  گردد معالجه اساسی  حتمآ بمیان امده  میتواند .  مگر ؛ فن اساسی  معالجه  نزد  من  همان است که  زمینه تبادل افکار را فهمیده  و وجوه مشترک مساعی را پیدا  کنیم  که البته این فیصله بدست رجال دانشمند و اولاد صالح  وطن  خواهد  بود  »

 

محترما :  درست است  که تشخیص  دقیق  مرض باید  کرده  شود ،  درست است که  وسایل  معالجه  تهیه و فرصت مساعد گردد .  مگر ؛ اگر تشخیص دقیق  شده باشد  و از سالیان دراز وسایل  معالجه تهیه  نمیگردید  و اولیاء  امور  به عیاشی  مبتلا  و هیچ  نمیخواستند  که مریضان  اجتماعی  صحت یاب  گردند ،  در این  صورت چاره اساسی  چه خواهد  بود ؟

 

آیا ! باز هم  در راه تهیه  وسایل  معالجه به جهاد ملی  و مقدس  به  پردازند  و فرصت  را  ولو  اگر چه به  شهادت یک تعداد  مریضان  هم انجام  یابد ، صرفه  نه نموده  و  مساعد سازند ؟

 

 ببخشید : من اساسی  معالجه شما را  که توسط  تبادله افکار  بمیان میارید ،  انکار ندارم  و کوشش  شما برای پیدا کردن وجـوه مشترک مساعی در بین رجال دانشمند  و اولاد  صالح  وطن قابل ستایش  است .  مگر ؛  نمیدانم  که آیا  با  این  آرزوی  پاک ،  چطور رسیده  بتوانیم ؟

 

شما خود  فکر کنید :  تخم های شقاق و اختلاف به  کدام اندازه و از کدام منبع  فعال تقویه  میشوند و هدف اساسی آنها بمیان آوردن  چنین اختلافات  تباه کن  چیست ؟

 

بنآ ؛  اگر مساعی شما برای تفاهم  مساعی  جمیله باشند ،  جمیل است !!  ولی ؛  اگر  این مساعی  را از دیگران  توقع  داشته  باشید ، امکان پذیر  نیست . پس ؛  بهتر است  شما  علم  بردار این  تفاهــم گشته ،  اولین  مریضیکه به حیث یک خاکروب و ملازم عملآ پیروی شما را بنماید ، من خواهم  بود .

 

محترما : این  قدر باید بگویم  که شما از ترس خطر تطبیق  این مفکوره  آخیر خویش  باید  نترسید ، بلکه شب  و روز مساعی  خود را برای  بمیان اوردن  تفاهم  و وجوه مشترک  بخرچ  رسانید و….

 


 

«  پایان  قسمت  هفتم  »

دوکتور محمد سعید « سعید افغانی »

   سال ۱۳۵۱ هجری  شمسی ـ کابل  

 

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *