بیانیۀ اعلیحضرت محمد ظاهرشاه در موقع افتتاح جشن سال بیست وپنجم استقلال افغانستان.
انجنیر فضل احمد افغان
کاندا: 25آگست2011م
تاریخ بیست پنج آگست مصادف است به چهارم سنبله که ملت قهرمان افغان در دوره زعامت محمد ظاهرشاه شش روز اول ماۀ سنبله را در زیر آسمان نیلگون,جمن چراغان, کمپهای پرزرق و برق و آوازهای د لنشین هنرمندان و نوازند گان چیره دست کشور, رسم گذشت معارف و ده ها خوشیها و شادمانیهای دیگر جشن میگرفتند یعنی.
بعد از اجرای مراسم رسم گذشت عسکری علیحضرت محمد ظاهر شاه با بیانیه رادیویی خود جشن را افتتاح و روز فرخنده استقلال را با فرستادن درود به ارواح شهدای راه حق و آزادی به کافه ملت قهرمان افغان تبریک و تهنیت میگفت بلی واقعآ ملت افغان در آن زمان که ملتهای مختلف جهان مترقی و پیشرفته در آتش جنگ میسوختند در زعامت شاۀ صلحدوت که خیر ملت فقیر و ناتوان افغان را بجز در صلح و آرامش در چیزی دیگری نمیدید با قبول غربت و بیچارگی ملت, آزادی کشور خود را مهمتر ازهمه دانسته و با حفظ بیطرفی مطلق با سربلندی استقلال و آزادی افغانستان عزیز را جشن میگرفت.
گرچه عمرمن در تجلیل بیست و پنجم سال استرداد استقلال بیش از شش سال نبود از رادیویی مارکونی که بدون زدن مشت صدایش نمیبرامد بیانیه شاۀ خردمند را که من آنرا در همان سن خوب نمیدانستم و بزرگان فامیل با گفتن "چپ باشید پادشاه گپ میزند" خاموش میشدم و بعد از زدن یکی دو مشت به اینطرف و آنطرف رادیو بیانیه را استماع میکردند.
آنچه را که من بخوبی بخاطر دارم خاطرات چمن چراغان آن وقت است که هم شهریان عزیزما در قضائی صلح و صفا د ست باد ست هم داده خوش و خندان بدون هیچ نوع تشویش الی صبح گشت وگذار میکردند "الحق بسیار زیبا و آرامش بود" من در حالیکه در یک کشور نهایت زیبا و مترقی میباشم خود را آزاد احساس نمیکنم یعنی در قفس طلای زندانی میباشم و من آن آزادی را که به آن افتخار میکردم در این دیار جلاوطنی ندارم چه تار وپود من از خاک مقدس افغانستان ساخته شده و من آزادی خود را در همان افغانستان غریب میبینم نه در این دیار غربت بی وطنی من میخواهم روزی مادروطنم را چون دوره زعامت محمد ظاهر شاه در صلح و آزادی ببینم نه این اعمال غیر انسانی , وغیر اسلامی نیروهای خارجی را که تحت شعار دیموکراسی قلابی انجام میدهند و نه اعمال آنانکه بنام اسلام مغایر احکام دین مقدس اسلام حملات انتحار و تروریستی را در مادروطن عزیزما انجام میدهند و ملت صلحجوی افغان را به خاک و خون میکشانند. من میخواهم آزادی کشور عزیز خود را با فضاۀ صلح و صفا ببینم و در زادگاۀ پدران و نیاکان خود بمیرم و خاک پاک وطنم مدفنم شود.
قصه کوتاه من دیروز وقتی مروری به اوراق و اسناد دستداشته گذسته خود داشتم چشمم به شماره ششم مورخ 22 سنبله 1322هجری شمسی مجله هرات افتاد و در آن عنوان دلچسپ ذیل را دیدم که اینک عنوان و اصل مطلب را به توجه هموطنان گرانقدرمیرسانم . و ببینید که در یک بیانیه بسیار مختصر چقدرمطالب زیبا و پرمعنی گنجانیده شده.
بسم الله الرحمن الرحیم.
نطق ذات اشرف همایونی.
در موقع جشن سال بیست پنج استقلال.
بنام خدای توانا جشن بیست و پنجم وطن را افتتاح مینمایم و این روز فرخنده را که در سرنوشت وطن و حیات ملی افغانستان اهمیت بزرگ دارد بشما و کافه ملت عزیزم تبریک میگویم , آ نانیکه بیست پنج سال قبل به قربانگاۀ ملی با دلهای قوی شتافته و به بهای خون خود راه فلاح و رستگاری را برای هموطنان خویش کشوده اند روزگار خاطرۀ اوشان را به ابدیت سپرده است آنها فریضه خویش را انجام داده اند و با آزادی وظیفه بزرگتر را برای ما و شما به ودیعت گذاشته اند زندگانی در دنیای امروز محتاج سعی و مجاهدت است تنها آرزوها و احساسات ضامن خیر و فلاح نمیگردد هر رور در مقابل ما تکالیف فرایض تازه تولید میشود بایستی ایجابات عصر و زمان را در نظر گرفت و خویشتن را برای زندگانی عصر و زمان آماده نمود جای مسرت است که در بین سالهای پرآشوب افغانستان حسب مرام و آرزوی ملت در صلح و آرامش امرار حیات مینماید و علایق دوستانه او با دول مجاور و دوست کماکان ادامه می یابد. غملآ در این جنگ خانمانسوز به اثبات رسانید که هواخواه صلح و هواخواهان اخوت ملل است و به یاری خدای متعال در اتخاذ و ادامه سیاست صلح خواهانه خویش آزاد و به دفاع آن بهرگونه فداکاری حاضر است امیدداریم که این سیاست فطری و ملی مملکت زمینه را جهت تشئید علایق دوستانه و حسن تفاهم با همسایگان بیشتر مساعد گردانیده نیات بهی خواهانه افغانستان را به همه ممالک دور و نزد یک توضیخ داده باشد در این روز فرخنده لازم میدانم مجددآ تبریکان و تهانی صمیمانه خود را بکافه ملت غزیز خویش محصوصآ صاحب منصبان و افرادی اردوی خود اظهار داریم در پایان اظهارات خویش به روان پاک تاجدار شهید و محصل آزادی افغانستان و همه شهدای راه آزادی دعانموده از بارگاۀ ایزدی سعادت و رستگاری جهان اسلام و صلح و آسایش عالم بشریت را استرحام مینمائم.
پایان