مذهب و استفادۀ نادرست سياسی از آن برای اهداف بيگانگان
ماه محرم از ماههایی است که در تاريخ اسلام از زمان هجرت پيامبر اسلام عليه السلام نزد مسلمانان برجستگی ویژۀ پيدا نمود، انگاهی که روز دهم این ماه را پيوست به روز قبل یا بعد ان پيامبر اسلام روزی برای تزکيه باطن و گرفتن روزه اختصاص داد .
شصت سال وضع بدینگونه بود تا اینکه در چنین روزی حضرت امام حسين نوادۀ گرامی پيامبر که با تأسی از روش جد بزرگوارش روزه هم داشت همراه با جمعی از دوستان و خانواده اش توسط لشکریان عبیدالله بن زیاد قوماندان يزيد در عراق، بشهادت میرسند.
اين کار زشت عبيدالله بن زیاد بالای مسلمانان تأثير بزرگی گذاشت و سبب انزجار و تنفر اکثريت مسلمانان از خانوادۀ اموی که در رأس آنها يزيد قرار داشت گردید. عده یی از مسلمانان که از حمايت حسين و يارانش در مقابل لشکر يزید دست کشیده بودند در پی انتقام برامدند و گروهی را بنام (( توابين )) یعنی توبه کننده گان تشکيل دادند و در مقابل انانيکه دست شان بخون حضرت حسین و یارانش الوده شده بود موقف گرفته، تعداد زیادی از سران لشکر عبيدالله بن زياد را نابود کردند. شهادت امام حسين، این روز در ذهن مسلمانان برجستگی افزون تری بخود داد ، ولی تا حدود سه صد سال این روز در همان محدودۀ خودش باقی ماند.
زمانی که خلفای عباسی بخاطر زد و خورد های داخلی خود شان از برادران ال بويه کمک خواسته برایشان در بدل خدمت به ایشان مقام صدارت را با اختيارات نامحدود دادند ، این روز بيشتر برازندگی پيدا کرد. خاندان ال بويه که بصفت ملیشه های جنگی در خدمت حکومت ها قرار میگرفتند و از تعاليم اسلامی چيزی جز انچه از زبان مديحه سرایان و قصه پردازان شنیده بودند چیزی نمیدانستند ، بعد از تثبيت نفوذ خویش در بساط خلافت عباسی مردم را توسط قوای نظامی شان بسوی انچه وی ان را پسنديده بود ، کشانیده و روز عاشورا را بشکلی تجليل مینمود که مطابق بهمان برداشت های عامیانه و در بسا موارد خيالی و اسطوره یی آل بويه قرارداشت. از سالهای 350 هجری قمری ببعد بود که مراسم سينه زنی و نوحه سرایی بشکلی که امروز انرا میبینیم توسط این قدرت نظامی تحت رهبری افراد بیسواد و کم سواد داخل فرهنگ اسلامی گردید.
از قدیم و بعد از شهادت امام حسين بودند عده یی که بخاطر اهداف سیاسی خودشان شهادت و خون امام حسين را چون پيراهن عثمان بالا کرده و چون این گروهها در خفا و بصورت پراگنده کار میکردند لذا خرافات و بيهوده گی هایی زيادی در ماحول خویش افریدند و بخورد مردم ساده و بدور از علم و تاريخ دادند ، که خاندان آل بويه نیز در این خرافات غرق بودند، از همين جهت انها همان اعتقادات خرافی خویش را بخاطر قوت و نیروی نظامی که در دربار خلافت عباسی پیدا کرده بودند بالای مردم پياده کردند. اين روش با ان رنگ دینی که ناحق به ان داده بودند در بين مردم عوام جایی پيدا کرده و برای خود جای خود را در جامعه اسلامی باز نمود.
اين گونه خرافات ها توسط گروههایی افراطی و استفاده جوی مذهبی در طول تاریخ برای پيشبرد اهداف مذهبی شان که بر روی اهداف سیاسی خاصی بنا شده بود مورد استفاده قرار گرفت، این گروهها شهادت امام حسین و خون پاک شان را برای توسعه و نفوذ مذهبی شان در میان مردم به اندازه نامحدودی مورد استفاده قرار دادند. در ظاهر وحدت مسلمانان را و حب ال بيت را بلند کردند، اما در باطن تخم اندیشه های خاص خود و تنفر از دگران را در میان مردم با پوششی از دفاع از آل بيت پیامبر ، پخش کرده و پخش میکنند. تا حدی که امروز ما در برابر پدیده تازه که بغير از همان استعمار از طريق استفاده از این شعارات عوامفريب نمیباشد قرار داریم .
ايران بعد از سقو ط شاه برای توسعه و نفوذ خویش در خارج از محدوده یی جغرافیایی شان، وسيله بهتری جز استفاده از مذهب وشعارات همراه با عملکردهایی نيافتند که حتی بزرگمردانی چون شهيد علی شريعتی و شهيد آيت الله بهشتی وخیلی دیگران با چنین خرافاتی در تضاد بودند و هستند. و استفاده از چنین شیوه ها و رسم و رواج جز زمینه سازی برای استعمار کلی توسط ایران چیزی نمیتواند باشد.
از همین جاست که در افغانستان بعد از دراز شدن دست های مخفی ايران همراه با امدن امریکایی ها ، استفاده از چنین روشها برای نشر افکار و مذهب خاصی در میان مردم عامه و بیخبر شکل تندی بخود گرفت ، مراکز جاسوسی ايران در پوشش مراکز اجتماعی ، فرهنگی ، کمک رسانی و … در عقب این تحرکات و جنبش ها قرار دارد نه بخاطر خير و بهبودی مردم ما بلکه برای زمینه سازی وابسته شدن کلی افغانستان ، چنانچه این پروژه ايرانی در بسا کشورهای دیگر خصوصا همجوار به ایران فعال میباشد.
آنچه توسط عده یی از وابستگان ایران و یا فريب خوردگان شعارات دروغین ایران در مسجد پوهنتون کابل صورت گرفت، گوشۀ است از تحرکات ایرانی برای بسط و نفوذ فرهنگی ایران که عمده ترین عامل استعمار سیاسی در مراحل بعدی آن میباشد.
مردم ما در طول تاريخ اسلامی شان این حادثه دردناک دهم محرم را سالیانه در خاطره ها و مجالس شان زنده نگه داشته اند و هيچ اشکالی هم نبود ، اما اينکه انرا به شیوه ایرانی و به دستور ایرانی ها انجام دهند ، چیزی است تازه و ناپسند که عواقب وخيمی برای مردم ما و کشور ما خواهد داشت .
اين دسيسه ایرانی ها اگر بمیوه نشست ، وافغانستان وابسته ايران گردید و یا اینکه سبب برهم خوردن همزیستی مسالمت امیز هموطنان ما بگردد ، ایران جز از ان برای خود بهره برداری نخواهد کرد. چنانچه ما عملا در عملکرد های سردمداران رژیم ایران مزه دوستی و محبت شان را به هموطنان بيچاره و دردمند خویش در ایران با گوشت و پوست خود میچشیم ، چیزی که حتی توافق مذهبی هم مانع اعمال زشت شان در برابر مردم ما نشده است ، مگر جیفه های خوردی برای انانیکه در دام دستگاههای استخباراتی ايران افتیده اند.