بسم الله الرحمن الرحیم
هست کلید در گنج حکیم
شکوه تـاج «کـرمنا» ترا وقتی ســـزد ا نســا ن
کـه تـا د ر پیشــگاه حضـــرت ا وسـر فرو آ ری
تقـــــــــــد یــــم بــه آ زا د گــا ن جـــــها ن
سرودۀ محترم محمد عـــــزیز ( عزیزی )
تو ا ی ا نسا ن !
تو ای د رد ا نه ء خلقت
که خا لق آ فرید ت د ر زمین
« فی ا حسن تقویم ».
وآ نگا هی که پیش ا ز خلق تو
جمع ملا ئک د ر سجود بی ا ما ن وبا د وا م خود
بصد د لــهره و تشو یش و د لگیری
چنین فریا د بر د ا د ند کا ی خا لق !
مگر ما لایق تسبیح و تعظیم مقا م حضر تت هر گز
نبود یم یا که د ر ا نجا م ا مر تــــو
هــما نـــا نا ر سا و نـــا تو ا ن بو د یم ؟
وا گر ا ز جا نب ما ا ینچنین بود ا ست ای (الله) ؟
د و با ره سر ز سجده تا قیا مت بر نمی د ا ریم
وا ز دستو ر و فرما ن تو هرگز کم نمی آ ریم
چرا ا نسا ن کنی پید ا ؟
چرا پید ا کنی انســـا ن ؟
چرا آ نکس که د ر عا لم ، بساط ظلم وخون ریزی
بروی پهنه ای گیتی کند هموا ر
واز سفک د ماء خلق
جو ی خو ن ر و ا ن سا ز د ؟
وا ز گلـر نگ خون بیگناها ن د ر زمین
غسل هوس گیرد؟
چرا آ ن کس که ا و را ، بهر طا عت نیست ا طمینا ن؟
چرا آ نکس که ا و ر ا قلب نیست وسنگ خا را ا ست ؟
و د ر ا مر قسا وت ، د ر شقا و ت ، گوی سبقت را
وخواهــــد برد
از هر مو جود دیگر در جهان بیکرا ن تو .
چرا آ نکس که د ر تخریب و و یرا نی
زمین و بر و بحر وآ سمان
ا زد ست ا و ، ا یمن نخوا هــــــد بـــو د ؟
خد ا وند ا تو مید ا نی ، به علم غیب ، وما هر گز نمی د ا نیــــــــم
ولیکــن ما ا زین مخلوق نوپیـــــد ا ، به تشــویشیـم و حیرا نیــــــم
در آ ند م ا ز مقام با رگا ه ، حضرت خا لق
ند ا آ مد چنین بهر ملا ئک
کا ی شما تسلیم وفرما نبر
شما را نیست آ زا د ی
سوا ئ سجده وتسلیم
شما را نیست آ ن قد رت به جز طا عت فــرا وانی
شما را نیست جز طا عت د گر ا مــــری و فـرما نی .
ولیکن من همی د ا نم شما هر گز نمی دانید .
بآ ن ا مری که بعد ا ز خلق ا نسا ن
در جهان بیکران خوا هد شد ن آ خر
به آ ن منزل که ا ین موجو د نوپید ا
توان خوا هد شد ن آ خر.
که دیگر با ل جبریل ا مین را قد رت پر وا ز آ ن نا ید .
و آ ن منزلگهی وا لای انسانی ا ست
ا ز نوع بشر
ا و را مقا م و جا یگاهی ا ست ، بس وا لا
و د ر ا وج مکا ن لا مکـــــــا ن ، با لا
وحالا ا ی ملا ئک خو د توا ن د ا نست ا مری را
که آ د م د ا نــــــــــد وهر گز شما آ نرا نمی دا نیـد .
سپس با صنع خا ص خویش
و با د ست بـــلا کیف خود ش ا ز گل
سرشت ا و جسم آ د م را همه ا ز گـل
وا ز روح خود ش
هم بر د میـــد برا و.
وآ ن د م بر ملا ئک ا مر سبحا ن
زآ سما ن آمد .
بر ا ین مو جود نو پید ا
بر ا ین د رد ا نه ا ی نــــا زم
سر خو د ر ا برا ی عرض تکریمی وتعظیمی
بپا یش خم نموده ، سجده بنما ئید.
ملا ئک را همه مقبول ،ا مر کرد گا ر آ مد
به جز شیطا ن .
که ا و را سخت فــر ما ن ، نا گوا ر آ مد .
در آ ند م از مقا م کبریا یی ا ین ند ا بر خوا ست
برو ا ز د رگهی من تا قیا مت چون ترا بر جا ست
با ین کبری که کردی ا ز بر آ د م
ترا هر گز
نمی بخشم
وهر موجود مسستکبرکه د ر را هت روا ن با شد
وبر مخلوق من نا مهربا ن با شد .
———————————–
وآ د م بر جها ن خلقت د نیــا قد م بنــــها د
وا ز لطف وعطای خالق کون ومکا ن ا و شا د
وتاج افتخا ر لفظ « کـرمنــــا »، بشد بر سر
واز جمع د گر مخلو ق عــــــــا لم ا و بشد بر تر
بــه عقـل وهوش وآ زا د ی
به دستر خوان رنگین خدا یی ا و بشد مهما ن
که تا بر طبق دلخواه خود ش
هر چه برایش سود می آ رد
از آ ن ها بهره و ر گرد د.
تو ا ی ا نسا ن !
نمـــی بینــــی مقا مت را ؟
نمی د ا نی کرا مت را ؟
مگر ا ین شرط انصاف است؟
که از نعمت به طیب خـواطر خود بهـــره ورگــــرد ی ؟
وا زشکرا نـــۀ آن ا ز برا ی خا لق خود بی خبرگردی؟
نبا شد شرط ا نسا نی !
نبا شد این مسلمــا نی !!!
محمد عـــــزیز ( عزیزی )- لنـد ن
15-01-2010