چه هراسان چه پريشان
عبدالاحدتارشی
چه هراسـان چه پريشان به درت می ايستم
سر هـر کوچـه که افتـد گذرت می ايستم
بـه درازای فراق همــه عشاق جهـان
بـه اميــد نگهء مختصـرت می ايستم
چهره ات سرخ چه از شرم شود يا ز غضب
من پی سوختن اندر شـررت می ايستم
گرچـه از ناز دوصد بار بگويی که بُرو
بشـنوم تا که بُروی دگرت می ايستم
چيدم آخر گل يک خندهء عشق از لب تو
هـر قدر ديـر بچينـم ثمرت می ايسـتم
تو خبر ساز جهـان دل وعشـق و حسنی
زين سه هرجا که بيابم خبرت می ايستم
عشق صد گونه بهانه به من آموخته است
عذرها خواسته پيش نظرت می ايستم
سـر من باد فدايت سـر آن پيمـان هـا
سر من گر رود از کف بسرت می ايستم