ای تارشیی عزیز!
ای تارشيی عزيز!
شعر زیبای ترا زمانی که خواندم انقدر مرا در خود گرفت و انقدر در روان من روان دوید که کلماتی در ذهن پراگنده ام به هم نزدیکترشدند و شکلی از گفتار" شاید! وبگمان خودم " نیمه مسجع را بخود گرفت.
میدانم با هر زبان و هرنوع گفتاری اگر در مورد گفتار و اشعار شما به پیش آیم نمیتوان از زیبایی های لفظی و معنوی کلام شما بشکل مطلوب یاد کرد، ولی بازهم بفحوای قصه همان پیره زن و امید خرید یوسف کنعان خواستم در ردیف کسانی قرار گیرم که نظر و خاطرشان را کلام شما و شعر شما بخود مشغول داشته است. شما زنده باشید و صفای قلبی شما تابنده تر بادا و چشم براه اشعار زیبای دیگر شما ، خداوند حافظ و ناصرت باد. حمید
ای تارشیی عزیز!.
روزی سراغ گمشده ات یافتی اگر
سوگند ترا به انکه، نامت زنام اوست
ما را صدایی کن!
ما که باهردوپای خویش، در گِل فتاده ایم
چشمان تیز بین خود ازدست داده ایم …
اندر فراق او.
دستی بدست تو سویش روان شویم
سوی آن مادر عزیز
ان بخت سياه مادر وآن پاره پاره قلب
ان مادری که شدش خاکها بسر
ان مادری که نه ازبهر یک پسر
یا دوشیزه ای جوان
بل از برای هزاران هزارها
فرزند نامراد ، هم او گریست زار!…،
بادست و پا و سر
سویش روان شویم.
آن مادری که شد روان از چشم خوب او
از زخمهای او
در بیشه بیشه و هم دشتهای او
آن پاک خون او
تا او کند سیراب
ان ریشه های عطش زدهء درخت خود،…
اما دیگر کنون …
گویا که مام ما
خونش تمام شده
زانروست هم کنون
ان شه درخت پرازبار وبرگ ما
در سوگ مام خویش
رنجور گشته است!.
شاخش زفرط اندوه و هم درد خویشتن
سر بر زمین شدست!…
وان نغز برگ او
آن برگ سبز او ، زردی گرفته است !
چون شیرمادرش، ازوی گرفته اند!.
* * *
ای تارشیی عزیز!
گر خوب نظر کنی
در تار و پود آن زرد برگ او
بینی که رگ رگش
از جور ظالمان
ازغدر ناکسان
ازهم گسسته است!،
زينرو شده ست زرد!.
افتیده زیرپا!
تا زاوج آن درخت
باردیگر بچشم نیارد غدار را:
ان پور ناخلف
کز دست اوبشد
مادراسيرپنجۀ کفتار روزگار.
دارد هنوزهم
وان زرد برگ ما
دردی بجان خود
سوزی بقلب خود …
گرکس نباشدش، باوربدین قصه
مالد بدست خویش – یا هم بپای خود
ان برگ ناتوان
تا که رسد بگوش
آوای درد او
دردی که درنهان
دارد یکجهان
آرمان نا تمام
از ان درخت سبز،… وان نامراد درخت!…
* * *
ای تارشیی عزیز!
شاید بود ترا
هم قسمت و نصيب …
روزی اگر رسی
با جستجوی خود
در پای ان درخت
یک جام پر بگیر از خون قلب من
ریزش به ان درخت
بلکه خداکند
تازه دوباره أش !
سر بر فرازد او، باردگربباغ
دربر بگیرد او آن مرغکان ناز
کزظلم ناکسان
از لانه های خود، پرواز کرده اند … !.
و ین نیست بوالعجب !
این نیست بدعتی!
چون در حراج یوسف مهروی آنروز
آن پیره زنٍ بیخبر ازقيمت جوان
باخود ببرده بود
یک سوزن و یک گولۀ سردوز! … ،
* * *
ای تارشیی عزیز!
رو گیر صدچراغ
بل افتابها!
زان برگهای زرد
تا باشدت که تو
بار دگر بيابی
آن یوسف خودت.
تا باز آیدش
آن نورتیز بین
درگود چشم یعقوب همروزگارما!.
چون وی نگشته است
مأیوس هم هنوز…
ازلطفِ خدای خویش.
ماهم بلطف او
دلبسته ایم چون
در گوش مابود ، از " ذِکر" ان حکیم
انجا که گفت او: " لاتيأسوا" ! بِرَو!…
بِرو!… در جستجوی او.
* * *
ای تارشیی عزیز!
گیر آفتاب بدست !
از زرد برگ درختان باغ ما
َرو تا نهایت این ظلمت سياه
بزدای زمهریر
تا ازقفای تو
در پرتوحرارت مطبوع افتاب
یخها شوند اب
آبها شوند روان
در رگه های ا ین بسمل درخت ما !
تا اوکند بلند، سرش را به افتخار
تا اوج اوجها
آنجا که ابرهای سیه سود و غم فزا
دستش نرسد دیگر برشاخسار او.
وز نور افتاب
ریزند هرچه هرزه و خفاشِ شبپر اند
از شاخ ان درخت
در پای ان درخت …!.
* * *
ای تارشیی عزیز!
ای پور" ثابت" عهد و زمان ما!
تو زنده باد و بادصدای توبس بلند
در پای ان درخت
تا گوش اسمان
تا گوش مردمان
ان مردمی که بود
بیباک و سرگران!.
بلکه خورند تکان
بیدار هم شوند
از خواب غفلتی ! :
بردندخانه را
اسباب خانه را !
بر طفلکان ما
چیزی نمانده اند
جز پوچک تفنگ
یا ماینی زیر سنگ!…
فریاد کن بلند :
بیدار هان شوید!
این خانه درگرفت
مردم بکشتند!
عِرضش (۱) ببردند!.
آن دزد رایکی ازبین خودمان
رهبر بخانه شد
تاغارتی کند
از خانۀ خودش!.
وان دزد بیحيا
باجامه و قبا
آرام و خوشنما
باتیر نشانه رفت
قلب برادرش…،
وين رهنمای زشت
اندوه بخود نه کِشت
ای وای این سرشت :
کس کٌشت برادرش! بادست دشمنش؟!.
* * *
ای تارشی عزیز
فریاد کن بلند از ان بلندیها :
بیدار هان شوید
باهم یکی شوید ….،
همسایه های مان
همچون کرگسان
باخود ببرده اند قلب و جگرمان
کارند بین ما
تخم نفاق را؛
بانام مذهبی یاقوم و نسبی
هم از زبان ما
حربه بجان ما !…،
ماخون گریستیم
برحال زار خویش
همسایه عرضه کرد
الماس چشم ما
برخوان دیگران
اوبرد فایده ها از خون سرخ ما.
* * *
ای تارشیی عزیز!
دانم که اشک تو
جاریست همچو جو
آنرا جهت بده در پای اندرخت
کو خشک میشود از ظلم آن عدو، إهمال این " بنو". (۲)
نگذار کان درخت
از بیخ برکشند،
اتش زنند به ان،
یاشاخش برکنند.
آن زادگاه ما، هم مأمن ما است
آن" خانه ما " است!.
با دست و چشم خود
پاسدار باش به ان
از قصد ناکسان.
قربان دست تو
قربان چشم تو… ای تارشیی عزیز، ای تارشیی عزیز
حمید عطا
(۱) – ناموس
(۲) – اولاده