روز مــادر
سرودۀ محمد الحاج عزیز عزیزی
گفته اند روز مادر است امــروز
درد باشد مـــــرا بسی جان سوز
ذکر مـادرچرا نشد یک ســال؟
هیچ کس را نبــود فکــر وخیال؟
از تعجب سرم به سودا رفت
هوش وفکرم پرید وبالا رفت
یاد مادر بـُــَود فقط یک روز؟
بر تو ای طفل خُـرد نوآموز ؟!
تو خبر داری آن زمان که نبود؟
اثـــری از حیات تو ،بوجــود!
مادرت در خیال خانۀ خویش
روز وشبها به آشیانــۀ خویش
فکر فرزند را به سر می کرد
خویش ، در ورطۀ خطرمیکرد
تا که پرورد دانـــۀ فرزند
درزمین وجود ، چون دلبنــد
عشق وشوقِ تصّـُور اولاد
بُرد هر چیز دیگرش از یاد
روز وشب زمزمه بلبها داشت
غنچــۀ دل بیـــاد تو وا داشت
تا کـــه آبستنش مُعَـــّین شـــد
چشم وقلبش زیاد روشن شـد
شادمــانی زیـــاد بر دل داشـــت
گر چه با خورد ونوش مشکل داشت
بود سرگیچـه دل بد ، او دایم
از لــــذایذ وخوردنی صــائم
باز هم او همیشه خــندان بود
چون امیدش به پارۀ جــان بود
خُرد ونوشت همیشه آماده
گشته از خون مادر آماده
بار حمــــل ترا بجان می برد
بیش از طاقت وتوان میبرد
نُه مـــاه بار سخــت وسنگینی
حمل کردی چون جان شیرینی
گر بدانی! تکامــــل انســــان ؟
مثل لولوی در صدف پنهـــــان
هیکل وجسم ، تو چو شد کامل
بعـــد، امر سفر ترا حــــاصل
زحمت ورنج این سفر بیشتر
باز بر شــانه های این مــادر
تا قدم رنجه بر جهان کردی
خنده ها بر لبش نشان کردید
داد از شیر جان به تو شب وروز
گر چه بودست سخت وبس جانسوز
او نخوابید تا تو خواب شوی
تا مبادا تو در عذاب شـــوی
تا بپا راه رفتن آمـــــوختی
مادرت را تو نقد جان سوختی
تا شوی اهل دین وعلم وکمال
بر تو آسان نمود امر محـــال
تا که فارغ شدی ز دانشگاه
مادرت غصه داشت گاه بیگاه
تا عروست کند ویا داماد
لحظــــۀ او ترا نبرد از یاد
حال،تو صاحب زن وفرزند
بهر خدمت بهر یکی پای بند
یا همیشه به شوهر واطفال
میکنی کار تا شوند خوشحال
مادرت بیش هم چنین خوشحال!
تا که بعد از گذشت هر یکسال
تا رَوِی در سراغ وپرسانش
یا که بوسی تو هر دو دستانش
بهر او دسته گل نثار کنی
خود براین کار افتخار کنی!
سر به جیب تفکرت بر بند
تو مشو زین عمل بسی خرسند
یاد مادر کنی فقط یک روز
بهر مادر بُــوَد بسی جان سوز
توز تقلید عصر خود بدر آ
قدر مادر شناس بهر خــدا
همه روز روز مادرت باشد
زانکه او سایه برسرت باشد
بعد الله ؛ مربی ات مادر
احترامش درست بجا آور !
خدمتش مینما توهر شب وروز
هم چو شمعی برای مادر سوز
اُف مگو هیچگاه بمادر خود
قهرخالق مجوی بر سر خود
گر رضای خدا طلب داری
والدین را نمـــای غمخواری
آنکسی والدین خود آزرد
بوئی جنت درآنجهان او نبرد
والدین را عزیز دار « عزیز»
تا شـــود جــــام دین تو لبریز
پایان
—————————
جمعة ساعت 12:40
24 جوزا سال 1392 هجری شمسی
مطابق به: پنجم شعبا ن المعظم سال 1434 هجری قمری
برابر به : 2013-06-14 میلادی