کشور آزاد ( بی در و دیوار)
در ابتدای هفته جاری (30 اکتوبر) اخباری بگوشما رسید که اقای کرزی رئیس جمهور کشور مان!! برای بار دیگری عکس العمل شدیدی در مقابل یکی از خود سری های مهمانان موجود در کشور ما از خود نشان داد.
در این هیچ تردیدی نیست که باید مانع اعمال ناشایست و مضر در کشور شویم و نگذاریم تا عده یی برای منافع مادی خویش به زندگی هموطنان ما بازی نماید. ولی این کار فقط و فقط باید از طریق منابع صاحب صلاحیت و مسئول کشور انجام شود نه اینکه هرکه دلش خواست زیر نام مبارزه با خلافکاری هرکاری را انجام دهد و انهم در کشور دیګری که روی اوراق و معاهدات بین المللی کشوری مستقل و مربوط بخود است .
چیزی که اقای کرزی را وادار به نشان دادن عکس العمل کرد ، شرکت عناصر روسی در عملیات ضد مواد مخدر که توسط امریکائیان در داخل افغانستان انجام شده و بنا به اظهارات منابع حکومتی افغانی ، بدون اطلاع قبلی مراجع رسمی افغانستان صورت گرفته است.
البته قوت های خارجی موجود در افغانستان اظهار داشته اند که این عملیات زیر نظر نیروهای وزارت داخله افغانی بسر رسیده ، و در صورتیکه این ادعا درست باشد، پس این هم درد دیگری است که پیکر حکومت و بلاخره مردم مارا در هم میشکند. مردم که اصلا مطرح نیست ، ولی حکومت در سطوح بالایی چگونه ازهم دور افتیده اند و توافق نظر و ارتباط کاری باهم ندارند؟، یعنی حکومت ما هم خدای نخواسته به یک دستگاه شبیه ملوک الطوائفی تبدیل گردیده که هر ارگان بدون احساس نیاز به دیگر ارگانهای ذیربط خودش هرچه خواست میکند.
البته این تنها کاری نخواهد بود که میهمانان موجود در کشور ما بدون در نظر داشت تمام مواثیق و قرار داد های بین المللی با تکبرو خودسری کامل انجام میدهند. از قبل نیز از چنین کارهایی را خیلی انجام داده اند تا حدی که درد ان اقای کرزی را به فغان وا داشت که : "ما در کشور خود میهمان هستیم."
اگر قوت های خارجی در کشور ما ( اگر مارا کشوری باشد) میخواهند برعلیه مواد مخدر اقدامی کنند، باید از طریق دستگاهها و ارگان های ذیربط افغانی انجام دهند نه اینکه خودشان هرچه دلشان خواست همانرا انجام دهند و هرکه را خواستند با خود شریک سازند بدون اینکه منابع مسئول افغان را در جریان گذارند مگر بعد از انجام عملیه و چه رسوایی که انهم از طریق وسایل خبری خارجی!، به این معنی که اصلا افغانان را کشوری نیست و این خطه موسوم به ( افغانستان) ملک پدری شان بوده و هرچه بخواهند انجام میدهند .
کافی نخواهد بود این قدر کشته های بیمورد و اینهمه ویرانی بیهوده که توسط این نیرو ها در کنار کشتاری که توسط طالبان در سرزمین ما انجام میشود، تا این میهمانان را بخود اورد و اندک احترامی به حاکمیت ملی ما و بخون مردم ما داشته باشند؟!.
کشور هایکه در عملیات نظامی داخل کشور ما سهیم اند همه دعوای دیموکراسی ، حقوق بشر ، احترام به حاکمیت کشور های دیگر … و دهها عنوان فریبنده دیگر را دارند، اما وقتی ما میبینیم که در کشور ما اینها دست به کارهای میزنند که مخالف با هرنوع اصول دیموکراسی و حقوق بشر و احترام به حاکمیت کشور های دیگر را در بردارد ، مارا وادار میکند تا در صحت دعوای اینگونه کشور ها شک داشته باشیم و نسبت به اهدافشان در کشور خویش دچار واهمه شویم.
در ظاهر افغانستان کشوری است آزاد که قوتهای خارجی بخاطر تأمین امن و استقرار و زمینه سازی برای یک زندگی با کرامت برای باشندگان این خطه که زخمهای عمیقی از مداخله مستقیم و غیر مستقیم خارجی ها را در جسم پاره پاره خود به یادگار دارد، امده اند. اما در عمل میبینیم که کشور و مردم ما را در غل و زنجیر های قوی بسته اند که نه از خود اختیاری دارد و نه هم آزادیی!.
و شاید ان شعار " آزادی" را که برای کشور ما بکار میبرند بمعنی دیگریست ؛ یعنی ازادی برای هر غیر، تا هرچه خواهند در کشور ما انجام دهند و بر سرمردم ما هرچه خواستند بیاورند.
اما اگر از حقیقت نگریزیم ، چگونه میتوان از دیگران خواهان احترام بخود و جغرافیای ملی خود باشیم ، وقتی میبینیم افرادی از همین جغرافیا و همین ملت در برابر مشت پولی، افسار دیگران را بگردن میگذارند و پیش قراول همین دیگران برای هتک حرمت حریم کشور و برباد دهی وحدت مردم ما میشوند؟!. و قتی دفتر ریاست جمهوری ما متهم به ریزه خوری دیگران که بخاطر اهداف ناپاک شان خواهان نابودی کشور ما اند، میشوند، از دیگران چه انتظاری باید داشت؟. آیا این ازادی عمل دیگران را خود ما زمینه سازی نمیکنیم؟!.