آخرین روزهای دیکتاتور
حمید عطا
شبکه الجزیره در ویب سایت خود بروز سه شنبه 18 -01- 2011 به نقل از روزنامه فرانسوی لوموند ، مصاحبه را بنشر رسانیده است که در ان خبرنگار این روز نامه با یکی از مشاورین نزدیک رئیس جمهور فراری کشور تونس زین العابدین بن علی انجام داده است.
درین مصاحبه پرده از روی بعضی از وقائع و جریاناتی که در قصر رئیس مخلوع تونس در روز های اخیر دیکتاتوری اش در جریان بود، برداشته شده است.
ایزابیل مادرو خبر نگار لوموند از مشکلات رسیدن به پناه گاه این فرد در ناحیه بوردو ( پاریس ) که توسط عده یی از اقارب این فرد زیر مراقبت شدید قرار دارد خبر داده و از وی بنام مستعار " زیاد " یاد میکند.این ژور نالست از زبان " زیاد" بعضی از وقایع پشت پرده داخل قصر را چنین بازگو میکند : ماه سبتمبر گذشته در داخل قصر ریاست جمهوری نزاعی بین زین العابدین بن علی ( دیکتاتور تونس ) و خانمش ( لیلی ) رخ میدهد که بعد از این نزاع رفت و امد بلحسن برادر لیلی و عماد برادر زاده لیلی ( در شب فرار بن علی کشته شد) به قصر قرطاج افزایش یافت.
بگفته این مشاور ( زیاد )، سلیم شیبوب داماد بن علی همراه با برادر و برادر زاده لیلی طرح براندازی بن علی را از قدرت در اول سال 2013 بمیان گذاشته بودند. طبق این اجندا؛ در ابتدا استعفی بن علی روی دلائل صحی اعلان گردیده و مردم را به یک انتخابات عمومی فرا خواهند خواند. در این فاصله روی برنامه از قبل تهیه شده ، مردم به خیابانها کشیده شده و بعد از مظاهره یک ملیونی در تونس که همه خواهان ترشیح لیلی میشوند، وی خود را به این سمت بعد از فیصله پارلمان کاندید کرده و رئیس جمهور اینده کشور تونس خواهد شد.
ایزابل مادرو از قول " زیاد " مشاور بن علی میافزاید: روزی که خبر خودسوزی" محمد البوعزیزی " که جرقه اولی قیام مردمی بر ضد بن علی و رژیمش بود بوی رسید، توجهی به ان نکرده و تنها بگفتن " بگذار بمیرد " اکتفا کرد.
( اما بعد از شدت اعتراضات مردم بن علی بدیدن وی که تا انزمان در شفا خانه زنده بود ، رفته از وی عیادت میکند.) ازین بعد افرادی از داخل رژیم بنام عبدالوهاب عبدالله و عبدالعزیز المصفاة اختیار دار کل شدند که رئیس گارد ریاست دولت علی سریاطی نیز با انها همراه بود.
ایزابیل به نقل از" زیاد" میگوید: روز 29 دیسمبر بعد از صحبت تلویزنی بن علی، عبدالوهاب عبدالله پیشنهاد نمود تا القاعده را مسئول اغتشاشات جاری در کشور اعلان نمایند زیرا ( بگفته زیاد ) ، " این تنها راه حلی است که دوستان فرانسوی ما به ان میاندیشند". اما بن علی این پیشنهاد را بدلیل اینکه " پخش چنین خبری بمعنی مرگ عایدات سیاحت در تونس خواهد بود که برای ما حکم خود کشی را دارد"، رد کرد.
( زیرا یکی از عواید بزرگ بودجه کشور تونس را عایدات سیاحت تشکیل مینماید).
بگفته زیاد : تأکید وزیر خارجه فرانسه خانم میشل الیو ماری برای زمامداران تونس مبنی برکمک نمودن پولیس تونس در برابر اغتشاشیون، ارامشی را در قصر رئاست جمهوری تولید کرد. چنانچه عضو راستگرای پارلمان فرانسه " أریک راوول" در این مدت بصورت مداوم با مسئولین تونسی در تماس بوده و آنهارا از خطر اسلامگرایان بر حذر میداشت .
راوول به برقراری این تماسها اعتراف نموده اما منکر این است که باخود رئیس جمهور بن علی تماسی گرفته باشد.
" زیاد " از اخرین جلسه در قصر که قبل از فرار بن علی صورت گرفته بود چنین میگوید : علی السریاطی بالای قوای مسلح اردو خشمگین بود و انهارا به رذالت متهم کرد که چرا بطرفداری رژیم برعلیه مردم وارد معرکه نشده اند.علی سریاطی همچنان گفت " ما اینجا ( تونس ) را ترک خواهیم کرد اما تونس را اتش خواهیم زد، من 800 نفر فدایی دارم که حاضربه قربانی اند، و در ظرف دو هفته انانیکه امروز برعلیه ما اغتشاش میکنند، مجبور خواهند شد که دو باره بما مراجعه کنند تا زمام امور را دوباره بگیریم" .
گذارش لوموند در اینجا ختم میشود. اما انچه را ایزابیل مادرو از مشاور بن علی در نهایت گذارش خود نقل میکند، در تونس تا حدودی بالفغل اتفاق میافتد، بگونه یی که افرادی در جاده ها مردم را با فیر های مسلسل به قتل رسانیدند، محلاتی به اتش کشیده شد ، امنیت مختل گردید چیزی که در اثنای مظاهرات مردمی رخ نداده بود ، چیزی که مردم را مجبورساخت تا گروههای دفاع مردمی را ایجاد کنند که در نتیجه عده یی از این تخریب کاران بکمک قوای مسلح که تا قبل از فرار بن علی وارد معرکه نشده بودند دستگیر شدند، درین میان عده یی از افراد عرب نژادی که دارای پاسپورت های اروپایی بودند و جواز حمل اسلحه را بتازگی و قبل از سقوط رژیم از مقامات تونسی گرفته بودند، نیز دستگیر شدند. در میان دستگیر شدگان خود علی السریاطی نیز بود که بخت بد یاری اش نکرد تا بفرار مؤفق شود.
نکات قابل عبرتی که درین نوشته امده است : یکی پشتیبانی حکومت فرانسه از دیکتاتور تونس میباشد و زمانی که سقوط این دیکتاتور حتمی شد ، حتی از استقبال وی و پناه دادن بوی در فرانسه هم خود داری کرده اورا به سعودی حواله کردند، سر نوشتی مشابه به سرنوشت شاه ایران.
دیگر اینکه در کشورهای دیکتاتوری وقتی دیکتاتور اراده میکند مردم بیچاره را چون رمه های گوسفند به جاده ها میکشانند و بعدا ادعا میکنند که ما را مردم میخواهند ! و ما تمثیل قدرت مردمی هستیم!؟. اما زمانیکه دیکتاتور سقوط میکند از آن میلیونها انسان چند صد نفری هم حاضر نیست که پشتیبانی شان را از ان رهبر بی مثال و ان قائد مختار که در انتخابات بگفته خودشان، " دیموکراتیک" بین 90 تا 99% آرای مردم را از آن خود میساختند، بشکل مظاهره یی بیان کنند.
آنچه تا کنون بمشاهده میرسد ارکان رژیم سابقه با یک گردش ریا کارانه دوباره زمام امور را بدست گرفته و میوه ای انقلاب مردمی تونس را که عده یی انرا به انقلاب کبیر فرانسه شبیه میدانند بیغما برده اند..
وبالاخره بعد از سقوط بن علی دربعضی از کشورهای اروپایی متوجه سرمایه این دیکتاتور شده میخواهند انرا از دسترس شان بدور دارند، اما زمانی که حاکم بر سر نوشت مردم بود برایش قالین های سرخ فرش میکردند و بسر سلامتی همدیگر جامهارا بالامیکردند.
این است واقعیت کشورهایکه خودرا سردمدار و حامی دیموکراسی در جهان میدانند، برای منافع شان از زشت ترین رژیم ها در مقابل توده های مظلوم رعیت شان دفاع میکنند. تو گویی که دیموکراسی برای ملت های دیگر اتشی است سوزان که نباید به ان نزدیک شوند. وای بر این دورویی و زشتی !.