محرم ، عاشورا و رسم و رواجهای ما
مفهوم حرمت در چند ماهی از میان 12 ماه در سال، چیزی است که در قرانکریم ذکر شده است « إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ … (التوبة 36) . و این ماهها مطابق به تقویم قمری بوده که سه ماه آن به هم پیوست میباشند ( دو ماه اخیر سال و پیوست به ان ماه اول سال جدید و ماه هفتم که عبارتند از ذیقعده ، ذی الحجه ، محرم و رجب).
حضرت پیامبر اسلام هنگام ادای مناسک حج شان که بنام حجة الوداع نیز یاد میشود ( چون در آن با مسلمانان وداع نموده آنهارا بقرب رحیلش از دنیا خبر داد.) از اهمیت این ماهها به مردم خبردادند.
در این ماهها مسلمانان نباید به کارهای جنگی اقدام کنند مگر اینکه حالت دفاعی داشته باشد. و این نوعی از تمرینی است از صلح جویی و همزیستی مسالمت امیز درمیان بشریت برای پیروان این دین.
ولی با تأسف که این اصل عمده و این شیوه آموزشی مهم در بین این امت خیلی زود بفراموشی سپرده شد و چه بسا عدۀ از پیروان این دین که نامش به صلح و سلام گره خورده است حرمت این ماهها را بفراموشی گرفتند.
یکی از این حادثات ، واقعه دلخراش شهادت امام حسین رضی الله عنه ویاران او است که توسط لشکر عبیدالله بن زیاد والی یزید بن معاویه بر عراق، زیر قومانده عمر بن سعد و شمربن ذی الجوشن، دردهم ماه محرم 61 هجری قمری (21 میزان سال 59 هجری شمسی ) صورت گرفت.
درین ماه یزید و قوماندانان و لشکریان آنها نه تنها حرمت ماههای حرام را زیر پا گذاشتند بلکه حرمت خون بیگناه حضرت حسین(ع) و یاران مظلومشان را نیز مراعات نکردند.
این ماتم که مصیبتی بود در بین مسلمانان ، مصائب دیگری را نیز همچو رود باری در طول تاریخ با خود حمل کرد که یکی از آنها شیوه برخورد عده از مسلمان است با این واقعه .
درین روز از حسین علیه السلام بگونه یاد آوری صورت میگیرد که اگر آن بزرگوار در چنین مجالسی میبود قطعا برائت خویش را از آن اظهار میداشت.
این مراسم در جاهایی به زدن و کندن خودی بنمایش گذاشته میشود . این گونه افراد در پرتو خیالات ، با ور مند به این مقوله میشوند که تمام گناهان شان فقط با این گونه اعمال بخشیده میشود ! و چه بسیار که این نوع « از کیسه خلیفه » بخشیدنها این افراد را وادار به ارتکاب هرنوع تعدی و کار ناجائز میکند، چون بدون درد سری در دهم ماه محرم قطره اشکی خواهد ریخت و یا هم به سر و سینه خود خواهد زد و بعداً دوام بر عادت مدام!.
حسین علیه السلام مرد صالح و پاکی بود که رابطه اش با خدایش در عبادت صادقانه و اطاعت اوامر و نواهی خداوند، و رابطه اش باهمنوعانش بر اساس احترام و مراعات عزت و آبروی دیگران بود. او صادق و راستگو بود و هیچگاهی حقی را بخاطر مسائل شخصی و سیاسی پنهان نمیکرد همانگونه که هرگز باطلی را روی عواملی جلوه حق نداد.
و اگر ما پیرو آن بزرگوار هستیم باید به شیوه و اخلاق آن سردار زندگی خویش را عیار سازیم نه روی خرافه ها و اوهام بی پایه.