دست آورد های کلان دولت
محمد عارف یوسفی
ا
ز جمله ادعاهای کلان دولت حامد کرزی که همیشه به طمطراق از آن یاد آوری کرده و بزرگترین دست آورد مردم و دولت ما پس از سقوط طالبان میداند،ایجاد و ترمیم جاده ها و راه های مواصلاتی، آزادی بیان و زمینه انتخابات آزاد و اشتراک آزادانه ی مردم در انتخابات ریاست جمهوری و پارلمان میباشد.
در قسمت ساخت و ترمیم سرک ها گرچه نقایص زیاد در کیفیت کارموجود است و با درنظرداشت امکانات که در دسترس بوده به هیچ صورت کار های انجام داده شده قناعت بخش نیست ولی با آن هم اگر با زمان قبل از دولت کرزی مقایسه شود کار های زیاد صورت گرفته است.
در مورد آزادی بیان صرف همین قدر میگویم وقتی شما نمی توانید واژه دانشگاه را جای پوهنتون استفاده کنید دیگر هم بیان تان را گرفته اند و هم آزادی تان را، زیرا وقتی تحمیل باشد آزادی نیست. و در سایر موارد اگر آزادی به بیان داده شده است ولی گوش ها را (منظور از گوش های مسئولین است) بریده اند شما هرچه میگوئید بگوئید ولی کجاست گوشی که صدای انتقاد تان را شنود؟؟؟؟؟
در ارتباط به انتخابات قبول داریم که در تاریخ افغانستان برای اولین بار مردم با شور و شوق خاصی جهت انتخاب و تعین زعیم دولت و همچنان اعضای پارلمان کشور مشتاقانه بسوی حوزه های رای دهی شتافتند و رای خود را به صندوق های رای دهی انداختند ،اینکه با رای مردم چگونه تقلب صورت گرفته موضوع دیگریست ولی در اصل انتخابات در هر دو دوره ریاست جمهوری و پارلمان با شان و شوکت ویژه برگزار شد که از همه طبقات و اقوام در سراسر کشور در آن حضور یافتند.
ولی با هزاران افسوس توقعات و آرزو های ملت چطور سهل و آسان به بازی گرفته میشود. از حاشیه روی که بگذریم اصل مطلب یغنی تقابل پارلمان و ریاست جمهوری یا قوای مقننه و اجرائیه را که هردو به انتخاب مستقیم مردم به کرسی نشسته اند به بررسی میگیریم.
در هردو دور انتخابات ریاست جمهوری حامد کرزی به حیث رئیس جمهور منتخب قدرت را بدست گرفت گر چه در دور دوم اکثریت آرا را نداشت ولی با آنهم با داشتن رای بیشتر نسبت به رقبای خود توانست مقام ریاست جمهوری را از خود سازد. البته به وعده هایی که در جریان کمپاین انتخاباتی برای هم پیمانان خود نموده بود از قبیل ارتقای چند ولسوالی به ولایت و غیره وغیره که به همین دلایل آرای مردم شریف ازبیک و هزاره را توانست بدست آورد اصلاً وفا نکرد و بدین منوال ده ها مطلب دیگر که روزانه از طریق رسانه های به اطلاع مردم میرسد. اینکه وعده های حامد کرزی تا چه اندازه طرف قبول سایرین بوده و یا نبوده مطرح نیست ولی عمل نکردن به وعده هایش جان مطلب است. گرچه از اول هویدا بود که کرزی به هیچ صورت نمیتواند به وعده هایش برای ارتقای چند ولسوالی به ولایت عمل کند زیرا حامیان وی بخصوص در شرق و جنوب با این مسئله مخالفت خواهند کرد. چون پیدایش چند ولایت جدید میتواند بالای سهم در شورای ملی، مجلس سنا ، تقسیم بودجه و موارد دیگری نیز تاثیر مستقیم داشته باشد که نیاز به بحث جداگانه دراد. اما از هر زاویه که نگاه شود مقام ریاست جمهوری با وعده خلافی هایش به آرای ملت و بخصوص مردم که برای شخص وی رای داده اند احترام نگذاشته است. و به همین ترتیب نا دیده گرفتن حضور پارلمان در کشور از جانب جامد کرزی در جقیقت بی احترامی مضاعف به آرای ملت میباشد زیرا با وجود اصرار پیهم مجلس نمایندگان برای معرفی هفت وزیر کابینه بازهم جناب شان خم به ابرو نمی آورد و از معرفی وزرا طفره میرود. که این عمل ظاهراً سبب ایجاد تشنج میان پارلمان و ریاست جمهوری شده است.
جناب کرزی با بستن پای اعضای پارلمان کشور به تار خام محمکه خاص رسیدگی به شکایات انتخاباتی یا دادگاه ویژه میخواهد دُم پارلمان کشور را زیر پای خود داشته باشد. اگر چه اعضای پارلمان کشور این دادگاه ویژه را غیر قانونی اعلام کرده و مشروعیت اش را به رسمیت نمی شناسند ولی با آنهم با تضرع پیهم به مقام ریاست جمهوری بار ها خواستار لغو این محکمه شده اند. و در ضمن حامدکرزی ذریعه محکمه اختصاصی کاندیدان را که نتوانسته اند به دور دوم شورا راه یابند به محور خود چرخانده، در صورت لزوم گاهی ایشان را به ملاقات نمایشی به حضور می پذیرد که در حقیقت هدف کرزی اخطاریه به اعضای برحال پارلمان بوده تا ایشان را به وحشت انداخته عرصه را برای شان تنگتر و میدان بازی خود را فراختر بسازد.
زیرا حامد کرزی درین مدت نه دادگاه ویژه را لغو کرده است و نه هم نتیجه تحقیقات آنرا میگذارد که اعلان شود. ماه ها قبل گفته شده بود تا دو هفته ی دیگر نتایج کار دادگاه ویژه انتخابات اعلان میشود ولی این دو هفته به ماه ها طول کشید و در اصل محکمه اختصاصی دام تذویریست به دست ریاست جمهوری در مقابل اعضای پارلمان کشود.
هر کس میداند که معرفی وزرای کابینه اصلاً در صدر کار جناب حامد کرزی نبوده . بسیار خنده آور است که برای مدت یکسال جناب رئیس جمهور نتوانسته یک لست هفت نفری از وزرای کابینه اش را تهیه کند و حالا با ابتکار مختص بخود، گویا کمیسیونی را موظف به تهیه ی این لست نموده است. بهتر است گفته شود که رئیس صاحب جمهور اعضای پارلمان افغانستان را که نمایندگی مردم از سراسر کشور را به عهده دارند به تمسخر گرفته است. ارچند امروز یکشنبه تعدادی از اعضای مجلس نمایندگان موضوع استیضاح و سلب اعتماد وزرای برحال کابینه را در جواب بی اعتنایی های رئیس جمهور در مقابل پارلمان افغانستان پیشنهاد کرده اند ولی این پیشنهاد تا هنوز نشاندهنده موضع رسمی مجلس نیست.و اگر اعضای شورای ملی تا اخیر مدت پانزده روزه که تعطیلی تابستانی خود را به تعویق انداخته اند نتواند قناعت رئیس جمهوری را برای معرفی وزرا فراهم کنند دیگر مشروعیت خود را نزد مردم از دست خواهند داد،و به این صورت ما نه کابینه ی کار آمد و نه هم پارلمان معتبر خواهیم داشت.
البته در اثر برخورد نا مناسب شخص رئیس جمهور دست آورد های نسبتاًمحسوس ده سال گذشته بباد فنا خواهد رفت. وادعای دست آورد های کلان دولت ما یک ادعای واهی و قلابی بیش نخواهد بود.در جامعه ی که مسئول درجه یک آن پا را فراتر از گلیم قانون مملکت دراز کرده و اعمالش مغایرت با قانون تصویب شده ی کشور داشته باشد پس چه انتظاری میتوان از سایرین برای رعایت قانون داشت؟
یک موضوع را دولتمردان ما باید درک کنند که این روشی را که درپیش گرفته اند سیاست معقول و مناسب حال مردم مظلوم ما نبوده بلکه فریب و اغوایی روشن و هویدا است. این زیرکی بازیگر ان بازی نی بلکه چرخش حالات طوری آمده که از یکطرف از موقف و مقام و کرسی و از جانبی از مجبوریت مردم بیچاره استفاده ناروا شود. و دولتمردان افغانستان به گمان اینکه از ترس حملات انتحاری و بمبگذاری های طالبان شاید مردم دست به اعتراضات همگانی در کشورنزنند، ازین ناحیه عبور و مرور در جاده نیرنگ را بخود صاف و هموار می پندارند.
و لی تکیه به دیوار فریب هر چه طول بکشد مگر عاقبت نا میمون دارد و روزی که سیل خشم مردم این دیوار فریب و خدعه را از بیخ نابود کند شاید آنروز دیگر هیچ قدرتی نتواند تکیه گاه متزلزل فریب کاران باشد. و واه از آن روزی که اگرکاسه ی صبر مردم لبریز شود و ملت به خشم آید . شاید وضعیت تونس ، مصر، لیبیا، سوریه، یمن و بحرین را در نخستین کشور غیر عربی یعنی افغانستان عزیز شاهد باشیم.
به امید بیداری دولت و مردم و سعادت همیشگی افغانستان عزیز.
ومن الله توفیق
محمد عارف "یوسفی"
بیست و دو جوزای ۱۳۹۰
برابر با
دوازدهم جون ۲۰۱۱
۱۲-۰۶-۲-۱۱