صادرات همسایه — نورالله و ثوق

سرمایه ی اقبالِ
چه درسی را   بنامِ   دا د دادی
 چها  بر   دشمنِ  ما  یاد دادی
زدی   سرمایۀِ   اقبالِ خود را
به دستانِ  خودی  برباد  دادی

 لاهورِ دلِ
دگر   رفته  زتن  زورِ  دل من
 فغان  از  زخمِ  ناسورِ  دلِ  من
میانِ  آتش  وخون  غوطه ورشد
پرِ  اقبالِ    لاهورِ   دلِ    من

هَتّاکی
ازین طرحی که بهرِ ماعدو ریخت
در و دیوارِ این خانه  فرو ریخت
گذشت  هَتّاکیش  از حد  که  حتی
به هرجا خویشتن را آبرو ریخت

صادرات همسایه
چرا  همسایه دل صادر نکردی
به غیرِ مُشتِ گِل صادر نکردی
برایِ  رفعِ بوی نفرت ازخویش
دوقطره عطرِ هِل صادر نکردی

بیخودی
دلِ  کفرِ جهان را شاد   کردی
ازین  بتخانۀِ   کاباد    کردی
ز رمزِ بیخودی ها رفته اقبا ل
زبس ازدل به زشتی یادکردی

وارداتِ  ناجوانی
ز  تاجیک و ز  پشتون وهزاره
شمر یک  یک ولو صد هاهزاره
ز  زهرِ     وارداتِ    ناجوانی
دلِ   شان   انتحاریِ     نزاره

گرگِ  چوپان
چرا   بویِ   پریشانی  گرفتیم
به آتش  ازچه  مهمانی گرفتیم
گَلایه ازگَله کردن چه بیجاست
که گرگی رابه چوپانی گرفتیم

 صدایِ بی رقم
ببوسم   دستِ احساسِ  قلم را
که شمشیری بود  فرقِ ستم را
به آتش می کشد اماچه خاموش
سراپای   صدایِ  بی  رقم را

چکاچِک
پریده   رنگِ    فکرِ میهنم  پِک
که آتش  بر درش هی میزند تِک
  همی ریزد زچَک چَک  های  دشمن
زچشمش خون چِکاچِّک وچِکاچِک