نفس مــکـــار
محمد عارف یوسفی
نفس مــکـــــار آدمــیــت را پــریشـــان میکنــد
گـر مجـال یابـدکسی را نیست و ویـران میکنــد
آنـکــه آگــاهـی نـــدارد از سـر ســودای خـــود
نفسِ ظـالـم نـِیـَتـش را لخت و عـریــان میکنـــد
گر کسی گردد شکار وصیـدِ نفس٬ صدها دریغ
میکنــد او را اسیــر، تسلیـــمِ شیـــطـان میکنـــد
خـدعـه ی دارد کــه مــا را میـکشد ســویِ گنـاه
گرشَـوی دستخوشِ نازش غرق عصیـان میکنـد
ار بلغــزد پــایِ عقــل و تــدبیــر مــا دستِ نفس
خـانــه ی ایـمـانِ مـــا را مـفـت بیــران میکنـــد
بیـشمـار بـاشـد عــزازیـل یـاور و هــمسنـگـرش
تــا شـویــم غـافــل همـه آلـــوده دامــان میــکنــد
از بـرای ثــروت و کــرسی، و یـا نـام و نشـــان
والــد و فــرزنـد و مــادر دشمــنِ جـان میکنـــد
در فـــریب مـــرد و زن تفــریــق نمیـــدارد روا
شـاه و سلطـان و گـــدا را جـمـلـه یکسان میکنــد
قاضی کو درسِ عدالت خـوانده است در مـدرسه
دامِ نفس افتـد خـودش حـق را بـه زنـدان میکنـــد
تحـریک نفس ست کـه قتـل و رهــزنـی را آدمـی
در جــوامـع بی حسـاب و بـس فــراوان میـکنـــد
این همـه کشتار اگرازترغیبِ نفس نیست ز چـه؟
کــار حیــوانِ دَرنــــده را خـــود انســـان میکنــد
حـاکم انـدر عصـر مـا گشته چنـان مفتــونِ نفس
کز بــرای حـرص خـود بیهــوده فــرمـان میکنــد
بــــا هــــزار حیــلــه زده آسیب ضـمیـــرِ آدمـــی
کــز تــکبــر آدمـی ظلم تــا بـــه آسمـا ن میـکنـــد
در دمــاغِ چــاکـرانِ زر و سیـــم و تــاج و تخــت
تخــمِ نـــا مــردی بـکــارد خـلـعِ وجــدا ن میکنــد
سعی بــاید تــا کــــه نفس انـدر حصـار مــا فتـــد
مـرگِ نفسِ بــد٬ نـجـات را سهـل و آسـان میکنــد
پاک دار نفست اگر خــواهی فــلاح یــابـی فــلاح
زانکــه نفسِ پــاک بشر را قــربِ یـزدان میکنـــد
کشتـنِ نفسِ بــد آســـان کَـی بُـــوَد ای"یـــوسفی"
هـــر کـه نفس را میکشد او قتـــلِ شیـطـان میکنـد
یــا الــهــی دِه نــجـــاتـــم از هــــوایِ نـفس مـــرا
ورنـــه د نیــــا و معـــا د م را غــمستــان میکنـد
محمد عارف یوسفی
آمستردام
بیست و دوم جنوری ۲۰۰۹
۲۲-۰۱-۲۰۰۹