کاش
محمد عارف يوسفی
کاش من چون اشکی بودم که چکد ازچشم یار
میشدم نابــود به یک مــــژگان زدن بی اختیار
یــا که چــون شبنم فتــــاده بر سر و روی گلی
زنــدگی ام مختصر میشد به یک صبـح بهـــار
میشدم محــو و فـــراموش از نگـاه هـــر کسی
از نشیب و از فــراز و از گـــزنــــدِ روزگــار
نی غـــم فـــردا و پس فـردا به من جا میگرفت
نی تپیــــدن داشتــم مــــن از گنــــاهِ بــارُ بــار
نی دلـــی داشتــــم نــــه عشق آتشینی در دلـــم
نی خیــــالی نی عـــذابی نی خـــزانی نی بهار
نی بسوختــــم مــــن به یـاد و انتظار دلبــــری
نی به دیـــدار کسی بـــودم شب و روز بیــقرار
نی مــــرا آزاری بود از جــور و از ظلم زمان
نی به دل ترسی ز راکت نـی ز بـــم نی انتحـار
پشت نانِ صبح و چاشتم جــــان نمیـــدادم دیگر
نی غــــم پاپــوشِ اولاد بر سرم بــــود نی فشار
نــــی بــــه فــــریاد میشدم از گشنگی و تشنگی
صبح و شام و دیگر و خفتــن بهر کنج و کنـــار
نی سرِ همت مـــرا خَــم میشــدی در پیش غیــر
نی به مـلکـم مـن به دست اجـنبـی بـــودم شــکار
نی بــه دام غــربت و آواره گــی بـــودم اسیــــر
نی شب و روزم بــه یــاد کشــورم انــدر غمــار
نی ز حـرص بـودم پی رزق حـرام و نا صواب
نی دروغ و فتنــه بسیــار، نی غـــم روزِ شمــار
نی بـرای کـرسی و دولت هـزارن قتـل و خـون
نی ریـایــی داده بـــودم سر، شعــار انــدرشعــار
نــی اسیــر چــاکـــــری کــــردم تـــنِ آزاده را
نی فــدای مـال و ثـروت، عــزت و قــدر وقـــار
کاش هــرگـــز من نمیبـــودم بـــه زنجیـــر نفس
یا کـه داشتـم عمـر کـوتـاهی چـو شادی روزگـار
—
یا که بـودم همچون اشکی کــه چکد ازچشم یـار
صـورتش بــوسیــده میکــردم سفـر ازایـن دیــار
محمد عارف یوسفی
بیستم فبروری ۲۰۰۹
۲۰-۰۲۰-۲۰۰۹