عبث
محمد عارف يوسفی
عمری زشوق بکوی تـورفتـم ولی عبث
دیــوانــه و بیمــار تــو گشتــم ولی عبث
با آب دیـــده هـای وفــا و صفــای خـود
هر جور وهـرجفای تو شُستم ولی عبث
تا بینمت به خـواب تـرا ای عــزیــز من
شب ها بیـاد وصـل تـوخـفتـم ولی عبث
تـا پـا درون کلبــه ی فــکــرم نهــاده ای
دررا به روی غیـر تـو بستــم ولی عبث
از آمـدنـت خـانـه ی دل کــردی مـعـطـر
گفتـم زعطـر و بـوی تـومستـم ولی عبث
یــک آسمــان ستـــاره ی امیــــد و آرزو
از یک نـگاه مست تــو جُستـم ولی عبث
کردی تلاش که میـروی ازکهکشان مـن
خـود مـانـعِ کــردارِ تــو گشتـم ولی عبث
تــو پــا سر تمـایـلِ مــن میـــزدی و مــن
صد ها هـوس فـدای تــو گـفتـم ولی عبث
القصه تـو رفتــی و مـن از رسـم مـحـبت
خـود را بــه تمنــای تــو کشتم ولی عبث
بیست و چهارم اپریل ۲۰۰۹
۲۴-۰۴-۲۰۰۹