عبث — محمد عارف يوسفی

 

عبث

 

محمد عارف يوسفی

 

عمری زشوق بکوی تـورفتـم ولی عبث

دیــوانــه و بیمــار تــو گشتــم ولی عبث

با آب دیـــده هـای وفــا و صفــای خـود

هر جور وهـرجفای تو شُستم ولی عبث

تا بینمت به خـواب تـرا ای عــزیــز من

شب ها  بیـاد وصـل تـوخـفتـم ولی عبث

تـا پـا درون کلبــه ی فــکــرم نهــاده ای

دررا به روی غیـر تـو بستــم ولی عبث

از آمـدنـت خـانـه ی دل کــردی مـعـطـر

گفتـم زعطـر و بـوی تـومستـم ولی عبث

یــک آسمــان ستـــاره ی امیــــد و آرزو

از یک نـگاه مست تــو جُستـم ولی عبث

کردی تلاش که میـروی  ازکهکشان مـن

خـود مـانـعِ کــردارِ تــو گشتـم ولی عبث

تــو پــا سر تمـایـلِ مــن میـــزدی و مــن

صد ها هـوس فـدای تــو گـفتـم ولی عبث

القصه تـو رفتــی و مـن از رسـم مـحـبت

خـود را بــه تمنــای  تــو کشتم ولی عبث

 

بیست و چهارم اپریل ۲۰۰۹

۲۴-۰۴-۲۰۰۹

 

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *