نقش و رسالت مبارزین ملی گرا
میر عنایت الله آشفته
قوای ائتلاف زیر چتر شورای امنیت ملل متحد، ظاهراً جهت برچیدن دام های گُستردۀ آی. اس. آی. يعنى اشغال مخفی پاکستان، درهم شکستن گروه های تروریستی القاعده، از قبل جا سازی شده در مناطق پشتون نشین هر دو طرف خط تحميلى ديورند و سرنگونی رژیم طالبان، در افغانستان اقدام به حملۀ نظامی نمودند. براى رسیدن به مؤفقیت های سریع و کمترین تلفات، یک بار دیگر دست دوستی و حمایت به جانب جنگ سالاران مغلوب شدۀ فراری از جانب امریکا دراز گردید. این اشتباه مکرر امریکا در واقع جواب مثبتی بود به همسايه ها و كشورهاى منطقه بشمول هند و روسیه جهت تشکیل یک دولت ائتلافی و نه دولت متعلق به همۀ مردم افغانستان.
با پیش کشیدن شعار های عوام فریبانه ای چون آزادی بیان، دیموکراسی و . . . در جامعۀ قبیلوی وعشیره يِی عقب نگهداشته شدۀ افغانستان به شکل مسخ شدۀ آن، منحیث ابزار به جنگ سالاران و ناقضین حقوق بشر تحویل داده شد. تا دیموکراسی وارداتى شان بالوسيلۀ آنها به اصطلاح نهادینه گردد. کار کُشته گان مکتب سوز، تخریب کاران مؤسسات دوائر دولتی و چپاول گران سرمایه های ملی، راکت پران های حرفه يی، با داشتن تجارب ويرانگری و معامله گری های سیاسی شان با استفاده از فرصت پیش آورده شده، خواسته های ضد ملى شانرا عملى سازند.
مطابق برنامه های از قبل داده شده، در مطبوعات خصوصی و رسمی به زهر پاشی، افتراق زبانی، قومی، سمتی و تنظیمی مصروف فرقه فرقه نمودن مردم جهت ادامۀ قدرت نا مشروع خویش متوسل شدند. حال روی سخنم به انگشت شمار هموطنانی است که آگاهانه یا غیر آگاهانه آب در آسیاب دُشمن می ریزند، و بنام تحلیل گر سیاسی!؟ یا قلم بدست مُزد بگیر! در حمایت به حلقۀ کوچک وابستۀ گُمراه خویش هر آنچه دل تنگ ایشان لازم می داند، بدون احساس نیک به وطن و اهمیت قائل شدن به منافع ملی، وحدت ملی، به بهانۀ آزادی بیان، ضد منافع علیای کشور به عُقده گُشايِی و اظهارات سخیفانه مبادرت مى ورزند. مردم افغانستان آرزو دارند تا روابط دوستانه با همسایگان خود مثل سائر کشورهای جهان داشته باشند. اما زمانیکه تهیۀ فلم های غرض آلود، ویدیوها، طبع کُتب فاقد ارزش های علمی، اراجیف و آثار جعلی، برنامه های خاص و اظهارات سبُک سرانه در تلویزیون های خصوصی توضیف شدگان شان، به معرفی خوبترین شیعه و بد ترین سنی جهان، در قبال فرزندان این خاک توسط بسیجی های ایران، جهت ایجاد افتراق بین هموطنان ما مطرح می گردد. کجا اند، این رسالت مندان مُزد بگیر!؟ فرهنگیان!؟، تحلیل گران سیاسی و نهاد های مدنی و حقوقی وطن دوست!؟
با کمال وقاحت این چهره های محدود و انگُشت شمار، شناختانده شدۀ قراردادیان به اصطلاح نهاد های مدنی و مراجع تمویل شان با تبلیغات کر کنندۀ یک جانبه، خود را عقل کُل دانسته از سنگر باورهاى تنگ نظرانۀ زبانی، قومی و مذهبی، قضایای جهانی را بزعم خویش کار شناسانۀ!؟ مورد غور، بحث و مداقۀ سمتی و ستمی چاکر منشانه قرار می دهند. نه ترس از خدا و اشتباه گفتن و نه ازمآخذۀ مردم و تأریخ دارند.
همچنان در جهت دیگر دستگاه استخباراتی آی. اس. آی. از احساسات مذهبی بین پشتون های دو طرف سرحد تحمیلی و نام نهاد دیورند نیز استفادۀ ابزاری و سیاسی می نماید. و با کُشتن روحیۀ وطن دوستى يا پاتریوتیزم بین طُلاب مدارس مذهبی آنطرف سرحد، تلاش پیوسته زیر شعار اسلام بدون مرز جریان داشته و دارد. اینکه دولت پاکستان به اسلام سیاسی باورمند است یا خیر؟ آگاهی اسلامی این رژیم را می توان از فهم وزیر داخلۀ پاکستان و قرائت نتوانستن سورۀ شریف قُل هُواللّه واحد، صدور فتوای جهاد و جایز شمردن عمل انتحاری در کشور ما درک کرد.
بازی های چندگانۀ شان مانند از بین بردن ملا عبیدالله وزیر دفاع رژیم طالبان، عده ای بیشمار قوماندانان برجستۀ مجاهدین، همچنان ترور شخصیت های ملی گرای آگاه وطن دوست، زندانی نمودن ملا برادر و سائر مقامات عالی رتبۀ طالبان در زندان های پاکستان، تحویل دهی طالبان و مجاهدین به قوت های ائتلاف و فرستادن شان به زندان گوانتانامو، با تعقیب سیاست قند و قمچین تلاش هایی است در واقع، برای گرم نگهداشتن تنور داغ جهت قضیۀ کشمیر، رقابت با هندوستان، شکستاندن شیرازۀ وحدت ملی افغانستان، ترس از حقوق و عدالت خواهی بلوچ ها و خیبر پشتون خواه می باشد.
همه فرزندان با خرد افغانستان در حالیکه خواستار داشتن روابط دوستانۀ متقابل با همسایگان خود می باشند، سخت باورمند به وحدت ملی، منافع ملی، و تمامیت ارضی خود نیز هستند. تصور اشتباه آمیز و خوش باورانۀ حاکمان کشور مبنی بر امضای پیمان های ستراتیژیک با امریکا و ساير قدرت های نیرومند جهان، که گویا مانع مداخلات همسایگان مُغرض ما خواهند شد، امروز کاملاً واضح و آشکار گردیده تا خود افغان ها کفایت و استعداد حفاظت کشور خود را نداشته باشند هیچ کشور دوست نمی خواهد به نسبت سند ستراتیژیک، وارد میدان جنگ با کشور ثالث شود.
سیاست دنبال منافع است و نه دوستی! اینکه تأریخ 5 حمل 27 راکت های پاکستان بار دیگر خاک افغانستان را هدف قرار داد، آقای «جان کِری» وزیر خارجۀ امریکا در برابر جواب سؤال ژورنالیست، که گویا در برابر تجاوز همسایگان موقف دوستان ستراتیژیک چیست؟ گفت:
ما در تقویت نهاد های امنیتی کشورتان همکاری می نمائیم. جواب کاملاً واضح، روشن، و دیپلماتیک ارائه گردید. مردم آگاه ما پلان نا دُرست سیاست های ایجاد ملیشه سازی و اربکی سازی را، نه تنها به سودی تقویت نهاد های امنیتی نمی دانند بلکه بنا برداشتن تجارب تلخ گذشتۀ ملیشه های گلیم جم خطرناک به حساب می آورند.
مردم، قدرت تشخیص دارند و در تناقُض گويی های عمدی، گُمراه نمی شوند. یکی به آن شوری شور از موقف دولت فساد گُـستر، با چنان قاطعیت دفاع می نماید که گويِی این دولت در اثر یک انتخابات کاملاً شفاف، دیموکراتیک، عادلانه، و توسط خود مردم به قدرت رسیده، با شایسته ترین افراد وطن دوست جامعه به اساس اهلیت، لیاقت و دانش مسلکی جهت خدمت گذاری به کار گماشته شده اند. صرف یگانه مشکل کوچک باقی مانده، مداخلۀ خارجی هاست و بس! جانب مقابل (خلع شدگان قدرت) که تا دیروز در پُست های کابینه، ولایات، مجلسین شورا و. . . بلند دولتی و امتیازات خاص را که در اختیار داشتند و دارند. با چنان بی نمکی، پُر رويی و مهارت گویا در سنگر دفاع از حاکمیت قانون، عدالت اجتماعی، حقوق بشری و سائر ارزشهای مدنی قرار می گیرند که مگر خود ایشان نه در فساد اداری، نه در غصب جایداد های دولتی و شخصی، نه در قاچاق مواد مخدر، و نه در کشیدن اسعار به خارج از کشور و. . . هیچ سهم و نقشی نداشته و ندارند. علاوتاً بنا بر منافع گروهی و پیوند های ضد منافع ملی ازعملکرد های منفی و اشتباه آمیز قوای ائتلاف، در سنگر دفاع ایشان نیز قرار می گیرند.
اینجاست که نُخبگان سیاسی افغانستان از تجارب زمام داران گذشته و بازی قدرت های استعماری قرن 19 بین روسیه و برتانیه، تا بازی بزرگ جنگ سرد و ادامۀ آن بازی نو، بر سر تقسیم مجدد منابع جهان، چیزی نياموخته.
پیوسته انرژی و نیروهای وطن دوست کشور را، سیاسیون گماشته شدۀ بیگانه در تقابل و حذف فزیکی و سوء استفاده از اقوام ساكن کشور ضایع می نمایند. با توضیح مؤجز دو ضلع مثلث قدرت در 12 سال گذشته بهترین شانس ها و فرصت ها را در جهت خدمت گذاری مردم، تعالی و ترقی کشور و استفادۀ مؤثر از کمک های سرشار مالی جهان را بخاطر منافع تنظیمی، سمتی، فردی و اختلافات ساختگى درون نظام، از دست دادند.
حال توجه هموطنان عزیز را به موقف ضلع سوم قدرت که عبارت از نيروى مقاومت طالبان و ساير مخالفان مسلح می باشند، جلب می دارم. وقتی بخشی از مردم افغانستان، مستقیم یا غیر مستقیم از اشغال کشور یاد می نمایند، خود بخود مقاومت مطرح بحث قرار می گیرد. اینکه مقاومت کور است یا جور؟ مقاومت ملی است یا محلی؟ ارتباط به تمثیل و عملكرد نیروی مقاومت مي گيرد. در اين بيش از يازده سال، تمام مخالفین مسلح از بی کفایتی، مظالم، نبود حاکمیت قانون و دولت، در ساحات مختلف کشور سود بُرده و بر مردم بی دفاع ما حاکمیت نموده اند. بخشی از مردم محلات بنا بر نبود دولت به دلایل عدیده ای از نیروهای مقاومت و طالب حمایت می نمایند. زورمندان قوای ائتلاف، دولت دست نشاندۀ فساد گستر بیکاره و مخالفین مسلح زورگو، ملت مظلوم را گروگان گرفته اند. پس اجازه دهید این فرزند بی مُدعای متعلق به ملت واحد افغانستان به نیابت از مردم اسیر و گروگان گرفته شده با استفاده از حق آزادى بيان، و انجام رسالت ملی خویش بگویم که: هر سه ضلع مدعی قدرت در افغانستان يعنى حکومت ائتلافی آقای کرزی، ائتلاف آقایان جبهۀ به اصطلاح ملی، مقاومت مسلح و طالبان، زورگو مي باشند.
منطقاً این ضلع مثلث نیز، نمی تواند مستقل باشد. زیرا پیش بُرد این جنگ های چریکی و فرسایشی در برابر قوی ترین و مجهز ترین پیمان نظامی (ناتو) و قوای ائتلاف بین المللی در رأس امریکا چگونه عقل سلیم حُکم می نماید که این مقاومت بدون حمایت های خارجی ایستادگی کرده و نیرومند ترین قوای جهان را به شگست مواجه سازند؟ . صرف نظر از نيروهاى بشرى، سوق و اداره، اکمال، تجهیز، تسلیح و نیاز مندی های عقب جبهه اعم از تداوی، دوا، داکتر، شفاخانه، معاشات، وسایط نقلیه، روغنیات و لوژستیک به منابع قوى مالى، تخنیکی و تبلیغاتی مداوم نیازمند می باشند. با وجود عواید از مدرک قاچاق مواد مخدر، اسلحه، عُشر گیری، دستان نیرومند و استخبارات کشور های همسایۀ و رُقبای مخالف حضور امریکا در منطقه، نیز وجود دارند که این جنگ فرسایشی به قیمت خون شجاع ترین فرزندان جوان این خاک با عاقبت نه اندیشی به پیش بُرده می شود و صد افسوس که از نیرو و توان این جوانان برای اعمار کشور کار گرفته نشده و نمی شود.
اگر "ملتی چیزی را از آزادی بیشتر ترجیح دهد، آن ملت نه تنها آزادی بلکه هر چیز دیگر را نیز از دست مي دهد. البته آزادی امروز مفهوم تعریف کلاسیک قرن 19 را ندارد." اینکه تلاش های سیاسی اخیر طالبان، به افتتاح دفتر قطر، کنفرانس پاریس، دیدارها با کشورهای اروپایی، امریکا و کشور های اسلامی، منجر گردیده همه نشانه هایی از نتایج ملموس این ضلع مثلث قدرت در مقابل دو ضلع دیگر مثلث قدرت، می باشد. اماهمۀ مُدعیان بازیگر باید این درس را از گذشته آموخته باشند که اگر زمینۀ اشتراک شان در کنار ساير نیروهای رقیب، بلاثر تلاش های کشورهای ذینفع در قضیه، جهت ایجاد حکومت مشترک در آینده مساعد گردد. چگونه نیروهای مدعی قدرت می توانند که اطمینان خاطر به ملت داغدار و تشنه به صلح افغانستان بدهند كه! كشور شان يك پارچه باقى مي ماند! و زير نام فدرال به تجزيه كشانده نمی شود، تضمین تساوی حقوق مردم در برابر قانون، حقوق پا مال شدۀ مظلومان، مشکل استرداد جایداد های غصب شدۀ مردم، تأمین عدالت اجتماعی، تضمین حق کار و تساوی حقوق تعليم و تحصیل زنان و مردان در چوکات فرهنگ و سُنن پسندیدۀ ما بشمول ايجاد زمينه هاى اشتغال و احداث پروژه هاى عمرانى در یک صلح پایدار و عادلانۀ قابل قبول به اکثریت مردم افغانستان تأمين میگردد؟
ناگـُفته پیداست که: یگانه راه حل معقول معضله، مذاکره، تفاهم و سهم شایستۀ شورای امنیت سازمان ملل متحد و کنفرانس کشورهای اسلامی می باشد، که نخُست همه نیروهای رقیب را به یک آتش بس قابل اعتماد و دوام دار به تفاهُم رسانیده، و از قتل، کُشتار، تلفات مردم بیگناه جلوگیری نمایند، تا اینکه فضای اعتماد بوجود آید.
بلاثر این فضای مساعد بوجود آورده شده، مردم افغانستان در صلح و آرامش از طریق یک انتخابات شفاف، عادلانه، دیموکراتیک و سراسری زعامت آیندۀ خویش را با مشروعیت بزرگ ملی به نمایش بگذارند. تا باشد که زعامت مشروع با حمایت وسیع مردم افغانستان و حمایت جامعۀ جهانی بوجود آید.
پیشنهاد این خیر خواۀ وطن، به همه نیروهای مدعی قدرت و درگیر این است که: با ترس از خداوند (ج) و ترحم به خود و مردم عذاب کشیدۀ افغانستان شورایی متشکل از افراد آگاه سیاسی و نیک نام که در بحُرانات گذشته و کنونی دخیل نبوده باشند، تشکیل و به طرف انتخابات آیندۀ ریاست جمهوری کشور مشترکاً به پیش روند.
مُخ پر وړاندی دیو موتي او پیاوړي افغانستان په لوري!
و من الله توفیق
پایان