گزینه های دیگری هم در راستای محو کوکنار وجود دارد
افغانستان عزیز که با مشکلات متعدد و گوناگون مواجه میباشد. فقر، مرض، گرسنه گی، نبود امنیت، اختلافات و ده ها مصیبت دیگر است که مردم را تهدید مینماید و در پهلوی این همه بدبختی ها مواد مخدر هم به حیث یک مهمان ناخوانده در جامعه عرض وجود نموده و هویت ملی ما را بیشتر از پیش خدشه دار ساخته است.
توسعه، تولید، تجارت و ترافیک مواد مخدر، در افغانستان وابسته به عوامل گوناگون است اما موجودیت فقر، بیکاری، نبود امنیت، حضور بحران در برخی از مناطق، تشویق دهقانان، دست درازی مافیای بین المللی، عدم موجودیت یک سیاست واحد و موثر باعث انکشاف، ترویج، تجارت و تولید مواد مخدر گردیده است.
کشورهایی که در راستای مبارزه با کشت کوکنار با افغاسنان صرف مساعی دارند در جریان هفت سال گذشته نتوانسته اند به صورت دقیق یک برنامه واحد و اثر گذار را جهت محو مواد مخدر تنظیم نمایند. کشورهای امریکا، انگلستان، آلمان و جاپان هر کدام بصورت جداگانه برنامه های تهیه نمودند اما در عمل هیچکدام مثمر ثمرده شده نتوانست. دولت افغانستان هم به دلیل کمبود بودجه، مشکلات مالی مشکلات نظامی تا هنوز موفق به یافتن راهکار موثری نه شده است.
روی همین اصل بحث روی منع کشت کوکنار به حیث یک مسوولیت بزرگ اجتماعی تبارز نموده و چنین ضرورتی را به وجود آورده، که در این مورد بیشتر فکر کنیم، بیشتر بیندشیم و صفحات بیشتر از روزنامه ها و وسایل اطلاعات
جمعی را به آن مصرف برسانیم.
امروز که کشت کوکنار و قاچاق مواد مخدر به چالش عمده جامعه ما تبدیل گردیده بدون شک به حیث یک معضله اجتماعیی در صدر تفکر مردم قرار گرفته است. همه مردم با احساس جامعه ما با خود میاندیشند که چطور میتوانیم این بار بد نامی را از جامعه خود دور کنیم؟ و چطور میتوانیم با این دشمن درجه یک بشریت غلبه حاصل نمایم؟
مواد مخدر که امروز به حیث یک عامل فساد در جامعه تبدیل گردیده با امنیت افغانستان نیز رابطه مستقیم پیدا کرده نه تنها یک ماده کشنده روان مردم است بلکه در عرصه های جنگ گرم و خونریزی ها نیز رابطه مستقیم دارد. طوریکه در بالا گفته آمدیم هم جهان غرب و هم رهبری افغانستان برای منع کشت کوکنار تدابیر زیادی یکی پی دیگر رویدست گرفتند اند مهمترین چیزی که روی آن تا امروز توجه نشده است پر کردن شکم خانواده دهقانان و زمینداران
میباشد. این مطلب را باید فراموش نکنیم که امروز کشت کوکنار برای زارعان و دهقانان به حیث یک وسیله معیشت زنده گی قرار گرفته که ما پیدا کردن بدیل و کمک به دهقانان را هم باید در صدر تفکر خود داشته باشیم. مهمترین
عامل برای مبارزه با مواد مخدر این است که یک بدیل جامع و پایدار سراغ شود تا به واسطه آن به دهقان و زمیندار کمکی صورت گرفته بتواند. وقتی قضیه را از پهلوی دیگر مطالعه میکنیم کوکنار که امروز توسط دهقانان زرع میشود کاملاً یک عمل غیر ارادی بوده یک تعداد دستان خارجی و داخلی وجود دارد که دهقان را در این عرصه تشویق مینماید.
دهقان میگوید که ما از سه جناح زیر فشار قرار داریم:
اول: اینکه شعایر دینی و هم قانون اساسی زرع کوکنار را ممنوع قرارد داده است.
دوم: زیر فشار مافیای بین المللی قرار داریم و دالرهای قات ناشده و خط نخورده که هیچ آرزوی گرفتن آنرا نداریم بنام پول پیشکی به اصطلاح در گردن ما تلک می شود.
سوم: مهمتر از همه اینکه شکم اعضای خانواده به نان ضرورت دارد که آنان را نمیشود با اندرز و نصیحت سیر کرد.
اگر میخواهیم از کشت کوکنار جلوگیر نماییم در قدلم اول باید خود را غمشریک دهقان و زمیندار بسازیم. در ایالات متحده امریکا،در قاره اروپا و هم در امریکای لاتین دو اندرز و دو اصطلاح بسیار خوب وجود دارد و همین دو اندرز است که در عرصه زراعت پیشرفت های خوبی را ببار آورده است. این دو اندرز(سبسایدی به زراعت) (انعام به دهقانان) میباشد. این راهکار که امروز در امریکا، کانادا، برازیل، کیوبا و ممالک دیگر امریکا لاتین صورت می
گیرد منافع بزرگی از آن بدست آمده است. بگونه مثال در ایالات متحده امریکا قانونی وجود دارد که دولت در برابر کشت پخته و سویابین برای زمیندار چهل فیصد سبسایدی می پردازد، در کانادا دولت برای کشت گندم پنجاه فیصد
سبسایدی می پردازد و در برازیل برای کشت قهوه هفتاد فیصد سبسایدی پرداخت می شود به همين ترتیب در کیوبا برای کشت تنباکو و لبلبو سبسایدی پرداخته می شود. دهقان حاصل خود را خرمن میکند اگر دولت ضرورت داشت مطابق سبسایدی پذیرفته شده آنرا خریداری مینماید در غیر آن دهقان پول سبسایدی خود را از دولت در بالای خرمن دریافت و مال خود را مطابق میل خود بهر جایی که خواست به فروش میرساند و دولت از مدرک صادرات آن ملیارد ها عاید به دست می آورد. چه عیب دارد اگر ما در افغانستان از همین شیوه استفاده کنیم؟
این یک حقیقت است که ما در افغانستان به کمبود غله مواجه هستیم. آرد، برنج سایر حبوبات و حتا پخته را هم از خارج وارد مینمایم. ما در سال گذشته در حدود هفتصد ملیون دالر برای جلوگیر از کشت کوکنار به مصرف رساندیم، این پولها را در ساختار سرکها، پلها، پلچک ها و نصب واتر پمپ های که همه و همه توسط قراردادی ها و ... صورت گرفت به مصرف رسید و مقداری از این پولها هم به نام جوایز نقدی به پولیس ملی، قوماندانان محلی در ولایت های که کشت کوکنار در آنها به صفر رسیده بود طور تحفه توزیع شد و خلاصه مانند بند نیشکر همه از آن استفاده به عمل آوردند. این تنها در سال گذشته نبود بلکه در هفت سال گذشته همین وضعیت جریان داشت باید اعتراف کنیم که کمک های خارجی نه تنها در محل معین ان مصرف شده نتوانست بلکه سو استفاده های را هم با خود همراه داشت. چه عیب دارد اگر ما شیوه کار خود را تغییر بدهیم این آفت سیاه که آبروی ملت و ممکلت را نزد جهانیان بر باد داده است ضرورتی محسوس است که در قلع و قمع آن از راهکار های جدید استفاده کنیم.
هفتصد ملیون دالر یک رقم واقعاً درشت است در بالا گفتیم که ما به قلت غله مواجه هستیم اگر ما هم در بخش زراعت گندم، پخته و لبلبو صرف همین سه قلم از سیستم سبسایدی کار بگیریم بر علاوه اینکه از کشت کوکنار جلوگیری می شود غله هم در مملکت فراوان گردیده دهقان و زمیندار که امروز در اختیار ما قرار ندارد دست بسته در اختیار ما قرار می گیرد.
ما میتوانیم اعلان کنیم که بگونه مثال در برابر هر سیر گندم (200) افغانی در برابر هر سیر پخته (1000) افغانی و در برابر هر سیر لبلبو (100) افغانی از طرف دولت برای دهقان و زمیندار سبسایدی پرداخته شود. وقتی ما چنین یک محاسبه شفاف و روشن را رویدست می گیریم یقین کامل داریم که جامعه بین المللی به کمک های خود
می افزایند.
وقتی دهقان و زمیندار یک سیر گندم خود را به گونه مثال به سه صد افغانی و یک سیر پخته خود را به قیمت دو هزار افغانی و لبلبو را به قیمت دو صد افغانی به فروش میرساند دیگر او ضرورت ندارد که نوکر زر خرید مافیای بین المللی شود و با کشت کوکنار هزاران نوع درد سر و دلهره را به خود قبول نماید.
دولت میتواند با اعمار انگرها در ولایت های مشخص حاصل دهقانان را مطابق سبسایدی بپذیرد و با فعال ساختن فابریکه جن و پرس مزار شریف و فابریکه قند بغلان بر علاوه اینکه از مشکلات کمبود غله رهایی پیدا میکنیم محصولات ما به خارج هم صادر شده میتواند. البته تطبیق چنین یک پروژه نمیتواند به ساده گی در عمل پیاده شود اما این یگانه راه برون رفت است که میتواند از کشت کوکنار جلوگیری نماید. ما در آغاز کار نسبت نبود سفافیت مشکلاتی
را در قبال داریم، این امکان وجود دارد که حاصل زیاد جلوه داده شود و یا دهقان حاصل مشابه را از خارج وارد نموده بالای دولت به فروش برساند. در قدمه اول تمام این ریسکها باید پذیرفته شود و بگذاریم که دهقان و زمیندار آباد شود و از ما شود بمرور زمان با اندازه گیری زمینهای تحت زراعت شفافیت ها خود به خود عرض و جود مینماید و ما با یک تیر چند فاخته را میتوانیم شکار نماییم. بر علاوه اینکه از کشت کوکنار جلوگیری می شود مشکل کمبود غله را هم پشت سر می گذاریم و دهقان و زمیندار خود را از چنگ مافیای بین المللی نجات میدهیم.
با احترام
خلیل بخشی
