بسم الله الرحمن الرحیم
جنګ خودش تروریزم است
نویسنده : نثار احمد صمد
ا
پس حقیقتِ تلخ اینست که امریکا اصلأ « در حال جنګ » نبوده و « جنګ با تروریزم » در واقعیت وجود نداشته بلکه امریکا با ناملایماتی در جنګ است که خودش ایجاد کرده ، یعنی با عکس العمل خود می جنګد . معاون جورج بوش و بنیانګذار این جنګ ( دیک چینی ) خودش در دسامبر ۲۰۰۱ چنین اعتراف نموده است : « ما در این جنګ با سایه های خود می جنګیم . »
مشی خارجی امریکا بذاتِ خود برای امریکاییها و جهانیان مضر تمام شده است : این مشی امریکا را ۱۴ تریلیون دالر مقروض ساخته ، کسر آنکشور را به ۱٫۷ تریلیون دالر رسانیده ، ۹٪ اتباع آنرا بیکار ساخته ، شش و نیم هزار سربازان امریکایی را بهلاکت رسانیده ، سه تریلیون دالر را ضایع نموده ، یک ملیون عراقی ها ، افغانها و سایر مسلمانها را کشته اند ، امریکا را در یک جنګ غیر رباینده ګیر ساخته ، حیثیت ظاهری امریکا را شدیدأ متضرر ساخته ، در هر نقطهً جهان مخالفین خود را دشمنان و دشمن های خود را تروریستها (!) ساختند ، امریکاییها را در داخل و خارج روحأ نا آرام ، سراسیمه و در قطی انداخته اند . . . سر پیتر اوستینوف چه خوب ګفته که : « تروریزم جنګِ بینوایان بوده ، و جنګ هم تروریزم ثروتمندان است . »
جهان امروزی و تمام انسانها محصول جامعه ایست که در آن زندګی میکنند . عوامل و فکتور های ګوناګون ، مسایل ، شرایط و طرزالعمل این محیط بر طرز دید ، تفکر و عملکرد ما تأثیر عمیق و مستقیم دارد . غربی ها میګویند که کره زمین امروز یک « قریهً جهانی » شده که همه جوانب آن با هم محکم بسته اند . پس ما می بینیم که تروریزم و انتحاری ها نیز جزً هر روزهً این هستی بوده که علت و ریشه آنرا باید جستجو کرد .
این یک واقعیتِ تلخ است که هیچ کس مادر زاد تروریست نبوده و نه هم هیچکس فطرتأ و ذاتأ انتحاری تولد شده است . بلکه این همه پدیده ها محصولاتِ به اصطلاح « قریه جهانی » بوده که « علایم » آنرا نه بلکه « علل » آنرا باید جستجو نمود ، در غیر آن همین حال و همین جال خواهد بود . از ده سال بدینسو مسلسل می بینیم که امریکا و غرب برعکس حقیقت علل تروریزم را نه بلکه علایم آنرا تداوی میکنند که فایده ای نداشته است .
ببنید وزارت خارجه امریکا ، مرکز ملی ضد تروریزم ، سی آی ای و سایر شبکه های خودش همین حقیقت را تصدیق نموده است : تعداد کلیه رویدادهای تروریستی در سال ۲۰۰۳ به ( ۱۷۵ ) رسیده بود ، این تعداد در ۲۰۰۴ به ( ۳۱۹۲ ) رسید ، حالانکه در ۲۰۰۵ بر طبق ګفتهً سی آی ای از یازده هزار مورد نیز تجاوز نمود یعنی به ( ۱۱۱۱۱ ) رسید . این همه ازدیاد چرا ؟ پاسخ آن باید در عملی که واشنګتن در برابر عکس العمل نشان میدهد ، سراغ نمود . « سین مک کورمک » نطاق وزارت خارجه به این ارتباط در ۲۰۰۶ چنین اعتراف نمود : « بلی ، از نګاه تخنیکی ګفته میتوانیم که چنین حوادث سال به سال افزایش یافته است . »
چه ، حملات تروریستی در ۲۰۰۶ به ( ۱۴۳۳۸ ) رسید که از سال ماقبل ۲۹٪ افزایش نشان داد . وقتیکه ازدیاد این حوادث واشنګتن را سراسیمه و سر افګنده ساخت ، تصمیم ګرفت که دیګر شمارش حوادث تروریستی را اعلام ننموده بلکه از انظار عامه باید مخفی نګهداشت .
ببنید ، لیست افراد اشتباهی و تعقیب تروریستی از سوی واشنګتن نیز سال به سال افزایش یافته تا اینکه نشر آنرا نیز متوقف ساخت . در سال ۲۰۰۴ بر ( ۱۵۸۳۷۴ ) افراد ظن تروریست میشد و اګر در داخل امریکا می زیستند تحت تعقیب ۲۴ ساعته بودند . این لیست در ۲۰۰۵ به ( ۲۸۷۹۸۲ ) رسید ، در ۲۰۰۶ به ( ۵۱۵۹۰۶ ) ارتقا نمود ، و در ۲۰۰۷ به ( ۷۵۴۹۶۰ ) افزایش یافت تا که باالاخره این سلسله را نیز مخفی نګهداشت . علت این توقف دردِ سر و سراسیمګی واشنګتن بود که با یک حالت غیر عادی مواجه شده بود .
یک پروفیسور یهودی الاصل امریکایی ( نوام چومسکی ) به واشنګتن چنین طعنه میدهد : « همه در متوقف ساختن تروریزم نا آرام هستند . ولی برای این کار یک طرق بسیار آسانی وجود دارد : لطفأ در آن اشتراک نه ورزید » ! واقعأ هم که تروریزم را نمیتوان با ترویزم محوه کرد ، و نه هم جرم به جرمی توقف پذیر بوده و نه هم خون را با خون شسته میتوانیم .
ولی امروز می بینیم که این همه خبایث با شدتِ خود جریان داشته و از همین جهت مؤرخ مشهور امریکایی ( پروفیسور هوارد زین ) در اثر تحقیق و تدقیق طویل خود به این نتیجه رسیده که اګر کسی بپذیرد یا نه : « جنګ بذاتِ خود تروریزم است . » والسلام ، ( ن . صمد )