بمناسبت روز جهانی قدس
آخرین جمعه در ماه مبارک رمضان بنام روز همبستگی با قدس ( فلسطین ) و قدسیان نامگذاری گردیده است.
درین روز از هر آزاده و هر مظلوم دوست تیمار گر در سراسر جهان خواسته شده است تا بخاطر توده های انسانی که در محدوده جعرافیایی خودشان زیر ظلم و ستم قرار دارند لحظه بیندیشند.
به مردم فلسطین بیندیشند که از یک قرن بدینسو و بخصوص بعد از سالهای 1948 و 1967 زیر بدترین وضع انسانی قرار دارند.
به مردمی که در خاک و کشور خود بیگانه گردانیده شده اند.
به خاکی که هنوز هم زیر چماق استعماری کوبیده میشود.
به قضیه که چشمان آزمند و ستمگر ارباب قدرت جهانی از دیدن آنهمه فجایعی که در آن صورت میگیرد پوشیده باقی مانده است .
به مسئله جهانی که تا حال حدود 50 فیصله شورای امنیت! سازمان ملل متحد در مورد آن توسط امریکا " ویتو " گردیده است، در زمانی که تمام ویتو های که در شورای امنیت توسط اعضای پنجگانه آن صورت گرفته در حدود صد ویتو میباشد.
بیندیشند به اینکه هنوز هم آخرین سر زمین استعمار شده در کره زمین زیر لگد استعمار " مهذب " و " محترم !" قرار دارد.
به بزرگترین زندان همگانی در روی کره خاکی که درین سالهای پسین بنام غزه ایجاد شده است تأملی کنند. و بپرسند چرا به راپور های سازمان های مختلف حقوق بشر و مدافع حقوق بشر در این نقطه خاکی اهمیتی داده نمیشود؟ .
به پیره زنان رنجور، به سالخوردگان خمیده ، به جوانان سرکوب شده ، به دانش آموزان محروم از درس و صنف های درسی ، به درختان زیتون ازبیخ کشیده شده ، به خانه های تخریب شده و… و به زمین های سوخته شده نگاهی بیفگنند.
به صبر مردمی ، به مقاومت ملتی، به وقار چهره یی توجه کنند.
و بلآخره از خود و از سردمداران دیموکراسی ! بپرسند : مگر نقطه پایانی برای اینهمه رنج و مصیبت آدمیانی که از کره دیگری نیامده اند بلکه همجنس من و تو اند وجود دارد؟.
شاید در پهلوی جوابهای گونه گون صدایی هم بگوش آید که : بلی !، آنگاه که همه این ملت از صفحه هستی بزیر افتند.
به قدس و قدسیان و رنج های بیشمار توده های بشری نگاهی از حرمت و آفرین بیندازیم.
و قدس نخواهد مرد.