اتحاد و اتفاق، داروی دردهای ملت

آیا میدانیستید؟

اتحاد و اتفاق، داروی دردهای ملت

آیا میدانیستید؟

اتحاد و اتفاق، داروی دردهای ملت!

عزیزالقدری باارسال تصویر شِیرِ درنده ی فراری توسط گاومیشان وحشی، مرا باعث شد تا این مضمون خیلی مهم را به رشتهٔ تحریر درآورده،تقدیم جامعه کنم.

شِیرِ درنده وگوشتخوار را چی میشود که از میش فرار میکند؟

سؤال گیچ کننده است، اما جوابش فقط چهار حرفیست که اگر پراگنده بنویسیم، ﴿ا ت ح ا د ﴾، ولی اگر متحده بنویسیم، میشود… ﴿اتحاد﴾.

بلی عزیزان!

اتحاد و اتفاقِ میشان آنقدر وحشتناک است که حتی شیرِ غرّان را فراری میسازد.

لفظ ﴿اتحاد﴾ به معنی یک رنگی، یکدلی، یک جهتی،موافقت، توافق،اجتماع و وَحدَت  است.

اتحاد مي‌تواند به دو صورت حقيقی و مجازی تصور شود:

اتحاد حقيقی:

به معنی تبديل دو چيز يه يك چيز است، اگر چه تحقق چنين اتحادی در خارج محال است.

اتحاد مجازی:

تبديل يك چيز به چيز ديگر است كه خود بر دو نوع است:

يكي آن كه، بر اثر ضميمه شدن يك شيء به شيء ديگر ، محصول سومي پديد مي‌آيد.

مانند خاك با درآميختن با آب به گِل تبديل میشود.

و ديگر آنكه چيزي بدون ممزوج شدن با چيز ديگر صورت جديدی بپذيرد؛ مانند تبديل شدن آب به بخار بر اثر حرارت.

قرآن كریم، کلام مقدس خالق یکتا، در مورد «اتحاد» از ديدگاه اجتماعی نگريسته و بر اهميت اتحاد ميان جهانيان، اديان، مسلمانان و نهاد خانواده تاكيد كرده است و پيوند ميان دل های مومنان را نوعی تصرف الهی مي‌شمارد و برای ايجاد و حفظ چنين يگانگی، ارسال پيامبران به همراه شرايع را ضروری میداند.

کلام پاک از اتحاد به صورت «نعمت بزرگ » سخن به ميان آورده و از مومنان خواسته است تا تلخی و خطر آفرين دوران تفرقه را از ياد نبرند و به ياد داشته باشند كه چگونه الله تعالی ميان آنان انس و الفت برقرار ساخت.

وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ (آل عمران ۱۰۳)

نعمت (بزرگِ) خدا را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دلهای شما، الفت ایجاد کرد.

در اين آيه دو بار از نعمت اتحاد ياد شده است، كه جايگاه و اهميت آن را نشان میدهد.

اتحاد و همبستگي همه انسانها چنان مطلوب، و در برابر اختلاف چنان نكوهيده است كه قرآن کریم در پنج آيه اعلام داشته:

اگر مصلحت ايجاب میکرد، خداوند با ارادۀ تكوينی خود، همه مردم را يكپارچه و يك امت قرار مي‌داد.

﴿مائده ۴۸- انعام ۳۵- هود ۱۱۸- نحل ۹۳- شوري ۸﴾

از سوئی الله تعالی میفرماید:

وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَمَعَهُمْ عَلَى الْهُدَىٰ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْجَاهِلِينَ ( انعام ۳۵)

امّا اگر خدا بخواهد، آنها را (به اجبار) بر هدایت جمع خواهد کرد.

با اندکی تأمل و تدبر در این آیه برمي‌آيد كه مقصود از «امت واحده» همان يك پارچگی در پذيرش دين الهي است.

در اینجا سوال خلق میشود:

چه چیز مانع این مصلحتِ اتحاد، اتفاق و همبستگی میشود؟

الله تعالی در آیه ی دیگری چنین بیان میکند.

وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَٰكِن لِّيَبْلُوَكُمْ فِي مَا آتَاكُمْ (مائده ۴۸)

و اگر خدا می‌خواست، همه شما را امت واحدی قرارمی‌داد؛ ولی خدا می‌خواهد شما را در آنچه به شما بخشیده بیازماید؛ (و استعدادهای مختلف شما را پرورش دهد).

از این کلام پاک برمی آید که این یک آزمایش وابتلأیست از جانب الله تعالی تا بندگانش را هم بیازماید و هم در این راستا به پختگی رساند.

حال مشکل اساسی درکجاست؟

آیا ما از این آزمایشِ ﴿شیرِ باشکار﴾بدر شدیم و یا حالتِ همان شیری را داریم که میشان فراری اش ساختند؟

متأسفانه، عمر انسان های معاصر آنقدر کوتاه است که مرا متیقن میسازد که در جواب بگویم:

ما، در این ابتلأ وامتحانِ الهی مورد وسوسه های شیطان و دوست داران شیطان قرار گرفته، به وساوس و هرج ومرج های ابلیس مواجه نارسائی های شدیم که نبایستی سد راه این مسٔله میشد.

مسٔله ی بی اتفاقی و عدم اتحاد در جوامع مسلمانان از خط قرمزپافراتر گذاشته و زنگ خطر را بصدا درآورده است.

شاید بعضی از مهره های این امتحان حالا میان ما نیست، اما ابتلأ با نبودِ آنان خاتمه نیافته است.این ابتلأ الهی هنوز هم در جریان است.

فقط امتحان دهندگان وجناح ها تعویض شده اند وبس.

چرا جامعه آرامش و ثباتش را گم کرده است و برای از بین بردن تخم نفاق وشقاق پیروز نمیشود؟

یگانه عامل پيروزی عزیزان در همین لفظ زیبای ﴿اتحاد﴾ نهفته است.

هرگاه در یک جامعه﴿اتحاد، اتفاق وهمبستگی﴾ به معنی واقعی اش پیاده شود:

۱- مردم حق رهبري را اداء میكنند،

۲- زمامدار حق مردم را میپردازد،

۳- حق در جامعه عزت می یابد،

۴- راه های دين پديدارمیشوند،

۵- نشانه‌هاي عدالت برقرارمیشوند،

۶- سنت پيامبر اکرم صلی الله وعلیه وسلم پايدار میگردد،

۷- روزگار اصلاح میشود،

۸-مردم در تداوم حكومت اميدوارمیشوند،

۹- دشمن در آرزو‌هايش مأيوس میگردد!

این فقط چند اثر مثبت اتحاد و اتفاق است که آناً در یک جامعه اثر میگذارد.

جامعه ای که در آن وحدت ملی وجود داشته و چون یک جسم واحد، بین اعضای آن پیوستگی و ارتباط حاکم باشد،

همواره در برابرِ دشمنان و تهدیدهای بیرونی، محکم و استوار در جهت رشد و تعالی خویش گام بر می دارد.

اما جامعه ای که در آن تَشَتُّت ،پراگندگی، تفرق و اختلاف وجود داشته باشد، موانع رشد و اعتلای خود را در درون خویش پرورش می دهد و در نهایت با یک ضربه و تهاجم بیرونی دچار تهدید و فروپاشی می گردد.

درست همانطوریکه از سالها بدینسو شاهد حملات بیرونی در مرز های کشور با تلفات سنگین جانی و مالی بوده ایم وهستیم.

بر این اساس، فریقین باید با تمسک به جنبه های دینی و قرآنی اتحاد ملی،

از تعصبات ملی، نژادی، لسانی، قومیت گرایی، تفرقه و شکاف در جهان اسلام جلوگیری کنند،

و با توجه به مشترکات معنوی، چون پرستشِ پروردگارِ واحد، قبله ی واحد، دینِ واحد، اصول اعتقادی واحد و کتابِ واحد،

به وحدت دامن زنند و در برابر توطئه های دشمنان بایستند و امیدهای آنان را مبدل به یأس نمایند و بر جایگاهِ قوی و شوکت و عظمت ملت اسلام بیفزایند،

به طوری که در درون ملل اسلامی، اتحاد کلمه همه آحاد ملت و قومیتها و مذاهب گوناگون و اصناف گوناگون ملی و در سطح بین المللی روابط برادرانه و وحدت همه مسلمانان امکان پذیر گردد.

متأسفانه، اهلِ این سرزمین از قدیم الایام فطرتی که در خون دارند مانع پائین آمدن از پله های کبر و غرورشان میشود.

برادرخوبم، خواهرمسلمانم!

این همه غرور بیجا در مقابل خالق یکتا برای چی؟

تا بکی بخاطر غرور بیجا، دعوای پشتونیزم وتاجکیزم و….، ملیت گرائی وسمت گرائی خاک وکاشانه را برباد دهیم و بگذاریم لاشخواران بیرونی،از این ترفند سؤِ استفاده کنند،

گنج های خدادادی که الله تعالی بمن وتو که صاحب این خاک هستیم بخشیده است، بدست ناکسان وپلیدان افتد وبنام این وآن من وتو را باهم به ستیز و دعوای باطل اندازند؟

پدری را بقتل رسانند، مادربیچاره ای را بیوه سازند، طفلکی را یتیم کنند، خانه ای را به آتش کشند،

این همه بدبختی وویرانی فقط از نبودِ ﴿ اتحاد﴾ است وبس.

مسلمان برادر مسلمان است. پشتون وتاجک، هزاره وازبک، پشه ئی و ترکمن …همه باهم برادر و یک برابر اند و در نزد الله تعالی هیچ یک بر هیچ یک تفوق وبرتری ندارد،

مگر صرف وصرف به تقوای، نه به لسان،ملیت، نژاد ویا رنگ پوست وشکل وصورت.

يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن ذَكَرٍ وَأُنثَىٰ وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ (حجرات ۱۴)

ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‌ها و قبیله‌ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛

(اینها ملاک امتیاز نیست،)

گرامی‌ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است!

ما انسانیم و انسان زاده. محور دوستی میان ما اسلام وایمان است وبس.

یک مسلمان بخاطر الله تعالی دوستی میکند و بخاطر رضای وی دشمنی! اما دوستی وبرادری ما که مسلمانیم فقط وفقط برای رضای خالق مان است.

وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ [توبه: ۷۱]

« مردان و زنان با ایمان یار و دوست یکدیگرند.»

در آیه ی فوق الله تعالی مردان وزنان مؤمن را دوست ویاور هم دیگر قرار داده، ایمان را محور دوستی ایشان آورده است.

از این آیه بر می آید که محور دوستی وبرادری در اسلام، ایمان است و هر آنکه به تشنج و تفرق میان اقوام وملیت ها میپردازد از دائرهٔ ایمان خارج است.

ان شأ الله در بخش بعدی بحث جدی تری را در ترازوی قرآن کریم و سنت رسول الله صلی الله وعلیه وسلم خدمت تان تقدیم خواهم کرد.

اللَّهُمَّ أَلِّفْ بَيْنَ قُلُوبِنَا، وَأَصْلِحْ ذَاتَ بَيْنِنَا، وَاهْدِنَا سُبُلَ السَّلَامِ، وَنَجِّنَا مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّور!

بارالها! در قلب های مان الفت انداز و میان مان اصلاح آور، ومارا به راه سلامتی و از تاریکی ها بسوی نور هدایت کن!

آمین یا رب العلمین!

ا.ج.ع

ادامـــــه دارد…..

پنجشنبه ۱۲ فبروری ۲۰۱۵

https://www.facebook.com/meydanestid