جادةِ جنون
نورالله وثوق
قطارِ فتنه
قطارِ فتنه ازره میرسد باز
جهالت قصه کوته میرسد باز
بترس ازچهچه خواندن هایِ اینان
بگوشم کندنِ چه میرسد باز
……
فروغِ خستگی
به اینِ رنگی که هرسویی روانیم
فروغِ خستگیهایِ روانیم
به هرجایی که پاتوقی بسازیم
صدایِ ماتمی را آشیانیم.
….
مزاج دمدمی
مزاجِ دمدمیِ ما چه نازاست
که بررویِ جهانی بازِ بازاست
به هرجایی که بویی گندِ پستی است
پی فرمانبری گردن فراز است
………
مستیِ سراب
مپنداری که موجِ پرخروشیم
نویدِ خشکیِ دریایِ هوشیم
به هروادی که مستیی سرابی ست
دراوما غرق برقِ نای ونوشیم
………
جادةِ جنون
میانِ شعله های مستِ بازی
خودت را عینِ آهن میگدازی
به جایی جادةِ جهل وجنون را
که دیده باچنین گردن فرازی
……
احساسِ بینش
خروشِ شعله هارا رنگ وباریم
بلای جانِ فکرِ نوبهاریم
به جز سربازی احساسِ بینش
به هرکاری که میبنی بکاریم
…….
تیشه ریز
به چشمِ هرخسی زان روعزیزیم
که ازمیدانِ دل پادرگریزیم
پی ویرانگری ریشةِ خویش
رفیقِ راهِ هرچه تیشه ریزیم
…….
جوالِ گریه
بود فردای مان آیینةِ دوش
تمامِ لحظه ها مان خالی ازهوش
به کاغذ گشته اینجا تخمِ خنده
من وعمری جوالِ گریه بردوش
…….
گردنِ هوش
نوارِ پوک وسرگردانی ای دل
صدایِ لکّةِ دامانی ای دل
بود عمری به روی گردنِ هوش
تمامِ لحظه ها تاوانی ای دل
……..
بست
زبس ما آسمانِ مست داریم
برای هرهوایی بست داریم
درِ اندیشةِ ما بازِ بازِ باز است
فراری جان کجا بن بست داریم
………
عرق پرورده
که می گوید که بادنیا به کینیم
به هرمیدان که جویی اسبِ زینیم
جهانی را سواری داده عمری
عرق پروردةِ هرنازنینیم
………..
نورالله وثوق
2/10/1389
http://norollahwosuq.blogfa.com/