ادامۀ جنگ، تلاش برای دوام حضور امریکا-ناتو در افغانستان
ایمل خان فیضی
26.07.2011
رئیس جمهور کرزی می گوید که مِن بعد، یعنی بعد از انتقال مسوولیت های امنیتی به نیروهای افغان، ادامۀ جنگ از سوی مخالفین مسلح بمعنی تلاش برای بقاء حضور غرب در افغانستان خواهد بود: به این معنا که آنها "با ناتو و امریکائی ها دست دارند (همکار هستند) و برای ادامه حضور آنها در اینجا کار می کنند."(۱)
رئیس جمهور کرزی، سه شنبه 26 جولای، طی یک کنفرانس خبری در کابل گفت: "ظاهراً شعار شان (مخالفین مسلح دولت) این است که در اینجا نیروهای خارجی آمده اند و این ها در مقابل شان می جنگند. پروسۀ انتقال آغاز شد و دلیلی وجود ندارد که چه طالب و یا دیگران بالای مردم خود به عنوان ناتو، امریکائی و خارجی حمله کنند. اگر این ها به حملات خود بالای خاک ما ادامه دادند، پس این ها برای اسلام و وطن کار نمی کنند، بلکه برای همین خارجی های که امروز در اینجا هستند، کار می کنند تا حضور شان در افغانستان بقاء پیدا کند." (۲)
چه تحلیل ِ را میتوان از این چنین اظهارات نمود؟
به سلسلۀ انتقادات قبلی خود از سیاست های نادرست قدرت های غربی در کشور، آقای کرزی با این اظهارات تازه و سنگین از لحاظ سیاسی، یکبار دیگر ضربۀ محکمی را به حضور امریکا و ناتو در افغانستان وارد نموده است. این گفته های رئیس جمهور را میتوان چنین تلقی کرد که رابطۀ همکاری برخی از مخالفین مسلح دولت با امریکا و ناتو در افغانستان دور از واقعیت نیست و یا نخواهد بود.
از سوی دیگر، با این اظهارت خود، رئیس جمهور کرزی ادامۀ "حضور امریکا و ناتو" در کشور را به نحوی تحت سؤال قرار داده است. بقول او، اگر مخالفین مسلح دولت بعد از افغانیزه شدن مسوولیت های امنیتی، بازهم به حملات خود علیه مردم ادامه دهند، این کارآنها حضورامریکا و ناتو در کشور را دوام خواهد بخشید: یعنی که ضرورت حضور آنها بعد از انتقال کامل مسوولیت های امنیتی به جانب افغانی، دیده نمیشود.
این در حالی مطرح می گردد که بحث روی موضوع پیمان همکاری های ستراتیژیک میان افغانستان و امریکا هم هنوز جریان دارد و گفته میشود که شکل یک قضیۀ مشروطه را بخود گرفته است. رئیس جمهور کرزی موافقه روی پیمان فوق الذکر را منوط به پذیرفتن شروط حکومت افغانستان از سوی ایالات متحدۀ امریکا گفته است. به گفتۀ او "شرط این است که خود سری های نیروهای خارجی در افغانستان گرفته شود، شرط این است که حضور نیروهای خارجی در افغانستان باید قانونمند شود، شرط این است که آنها نباید از طرف شب داخل خانه های مردم شوند، آنها باید بندی خانه نداشته باشند، در این موارد تا حالا ما با آنها به توافق نرسیده ایم. تا زمانیکه این شرایط را نپذیرند، این پیمان به امضا نمی رسد." (۳)
ولی در شرایط حاضر و وابستگی های سیاسی موجود، آیا عملاً ممکن است تا، به گفتۀ رئیس جمهور، خود سری های نیروهای خارجی در کشور گرفته شود؟ آیا میتوان به تلاشی ها و بد رفتاری های خودسرانۀ آنها نقطۀ ختم گذاشت؟ آیا میتوان حمایت امریکا از جنگ سالاران، ناقضین حقوق بشر و گروه های شبه نظامی اجیر را منتهی کرد؟ و آیا واقعاً میتوان فعالیت و حضور نیروهای خارجی را قانونمند ساخت؟
جواب به این سوالها خارج از محدودۀ این تبصرۀ مختصر بر بیانات تازۀ رئیس جمهور کرزی می باشد.
اظهارات اخیررئیس جمهورکرزی، در چوکات هر سیاستِ که باشد، بیانگر این حقیقت است که ادامۀ عمدی جنگ درکشور میتواند ضرورت امضاء پیمان ستراتیژیک را مهم جلوه دهد و تداوم جنگ در کشور بنحوی ادامۀ سیاست امریکا و حضور نظامی آنکشور درافغانستان و منطقه باشد. ولی به گفتۀ یک مبصرافغان، "تاریخ افغان ها ثابت کرده است که هرکسیکه برای تأمین منافع خویش راهِ افغانستان را در پیش گرفته و در این راه منافع افغان ها را نادیده گرفته است، در نهایت از پا در آمده و به عبارتی دیگر دست از پا درازتر مجبور به ترک کشور و نادیده گرفتن خواسته های خویش شده است." /ختم/